Από το άρθρο 60 + 1 Γράφει: Κατερίνα Τσεμπερλίδου Αναδημοσίευση από το www . tsemperlidou . gr Όταν είμαστε μικροί (και ανέμελοι, αυθόρμητοι) γελάμε γύρω στις 400 φορές τη μέρα. Φαντάσου! Κάθε ερέθισμα, μας κάνει να ξεκαρδιζόμαστε δυνατά. Η μουτζούρα στο τετράδιο, οι κάλτσες του δάσκαλου, οι γκριμάτσες του διπλανού, μια λέξη που τόνισε ο μανάβης περίεργα, ένα αστείο στην τηλεόραση, το σχόλιο για το φυτό της τάξης, ο τρόπος που έπεσε στη γη ο αντίπαλος στο ποδόσφαιρο, η λίστα δεν έχει τέλος. Οι αφορμές έρχονται τόσο απότομα, τόσο άμεσα και τόσο αυθόρμητα που δεν ψάχνουμε για ευκαιρίες. Έρχονται από μόνες τους, σαν ένα κύμα με τόσο ορμητική συχνότητα, που μας αναγκάζει να κάνουμε προσπάθεια να κρύψουμε τη χαρά μας. Καλύπτουμε με το χέρι το στόμα μας για να μη φανεί ότι εμείς βλέπουμε παντού κάτι αστείο. «Τι το αστείο, βλέπεις, παιδί μου και γελάς;», «Πες μας και μας το αστείο να γελάσουμε παιδί μου!» σε προσγειώνει μια ξινή δασκάλα και σου δημι...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου