Thili-esti

Τὸ ἐκκλησάκι Ο Άγγελος Βλάχος (1838-19 Ιουλίου 1920) υπήρξε Έλληνας πολιτικός και λογοτέχνης του 19ου και του 20ού αιώνα. Γεννήθηκε στην Αθήνα. Έγινε γνωστός κυρίως για το μεταφραστικό και φιλολογικό του έργο. Έχει συγγράψει πληθώρα θεατρικών έργων και αποτέλεσε τον πατέρα της «κωμωδίας μετ' ασμάτων» με το έργο του «Η κόρη του παντοπώλου».Διατέλεσε πρεσβευτής στο Βερολίνο (1887-1890), νομάρχης Κέρκυρας, βουλευτής Αττικοβοιωτίας, υπουργός Παιδείας (1895) και διευθυντής του Βασιλικού Θεάτρου (1900 και 1906-1908). Εις το βουνό ψηλά εκεί ειν’ εκκλησιά ερημική,  το σήμαντρό της δε χτυπά,  δεν έχει ψάλτη ούτε παπά.  Ένα καντήλι θαμπερό και έναν πέτρινο σταυρό έχει στολίδι μοναχό το εκκλησάκι το φτωχό.  Αλλ’ ο διαβάτης σαν περνά στέκεται και το προσκυνά και με ευλάβεια πολλή τον άσπρο του σταυρό φιλεί.  Επάνω στο σταυρό εκεί είναι εικόνα μυστική μ’ αίμα την έγραψε ο Θεός και την λατρεύει ο λαός.

LET IT GO

INDILA-DERNIERE DANSE

Ο Άγιος Γεώργιος (280/285 - 23 Απριλίου 303), αποκαλούμενος από την Ορθόδοξη Εκκλησία Μεγαλομάρτυς και Τροπαιοφόρος, είναι από τους δημοφιλέστερους αγίους σε ολόκληρο το χριστιανικό κόσμο. Η μνήμη του τιμάται στις 23 Απριλίου ή για τις Εκκλησίες που πηγαίνουν σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο, όπου εάν η ημέρα συμπέσει πριν την Ανάσταση, μετατίθεται τη Δευτέρα της Διακαινησίμου. Ο Άγιος Γεώργιος θεωρείται Άγιος της Καθολικής, της Αγγλικανικής, της Ορθόδοξης, της Λουθηρανικής και της Αρμενικής Εκκλησίας. Πρώτα Χρόνια Οι ακριβείς λεπτομέρειες γύρω από την γέννησή του δεν βρίσκουν σύμφωνους όλους τους ιστορικούς. Φαίνεται να γεννήθηκε μεταξύ των ετών 275-285 μ.Χ., πιθανώς στην περιοχή της Αρμενίας, από τον Έλληνα Συγκλητικό Γερόντιο, στρατηλάτη στο αξίωμα κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Διοκλητιανού. Κατά την αγιογραφία ο πατέρας του Γεωργίου, καταγόταν από πλούσια και επίσημη γενιά της Καππαδοκίας. Εκεί, κατά μία εξιστόρηση, σε ένα μοναστήρι της περιοχής, ο Γεώργιος δ

Κατερίνα Τσεμπερλίδου Από το άρθρο 60 + 1 Αναδημοσίευση από το www . tsemperlidou . gr Συγχώρεσε τον εαυτό σου και τους άλλους και άστο να πάει στην ευχή. Ξέρω ότι όταν ακούς για συγχώρεση, ο νους σου πηγαίνει στα θρησκευτικά. Η συγχώρεση δεν ενισχύει την εκκλησία αλλά εμάς. Δεν πρόκειται για θρησκευτικό «κήρυγμα» αλλά για βάρος. Όταν μισούμε, κρατάμε μέσα μας το βάρος του θυμού. Πιστεύουμε ότι αν τον αφήσουμε, θα την ξαναπατήσουμε σαν αφελείς και κορόιδα. Γαντζωνόμαστε λοιπόν στο θυμό μας για να προστατευθούμε, τουλάχιστον έτσι νομίζουμε. Στην πραγματικότητα όχι απλά δεν προστατευόμαστε αλλά κάνουμε και κακό στον εαυτό μας, στον οργανισμό μας, διατηρώντας μνησικακία μέσα μας. Μάλιστα χωρίς τιμωρούμε, να πονάμε, να εκδικούμαστε αυτόν που μισούμε (ο ίδιος ούτε καν γνωρίζει ότι μέσα μας υπάρχει ένας Βεζούβιος που βράζει). Με το να είμαστε εμείς γεμάτοι «χολή» για ένα γεγονός του παρελθόντος, δεν κάνουμε κακό στον άλλο! Πόσο χρήσιμο θα ήταν αν μας μάθαι