Thili-esti

Ἔλα κοντά μου, δὲν εἶμαι ἡ φωτιά. Τὶς φωτιὲς τὶς σβήνουν τὰ ποτάμια. Τὶς πνίγουν οἱ νεροποντές. Τὶς κυνηγοῦν οἱ βοριάδες. Δὲν εἶμαι, δὲν εἶμαι ἡ φωτιά. Ἔλα κοντά μου δὲν εἶμαι ἄνεμος. Τοὺς ἄνεμους τοὺς κόβουν τὰ βουνά. Τοὺς βουβαίνουν τὰ λιοπύρια. Τοὺς σαρώνουν οἱ κατακλυσμοί. Δὲν εἶμαι, δὲν εἶμαι ὁ ἄνεμος. Ἐγὼ δὲν εἶμαι παρὰ ἕνας στρατολάτης ἕνας ἀποσταμένος περπατητὴς ποὺ ἀκούμπησε στὴ ρίζα μιᾶς ἐλιᾶς ν᾿ ἀκούσει τὸ τραγούδι τῶν γρύλων. Κι ἂν θέλεις, ἔλα νὰ τ᾿ ἀκούσουμε μαζί. Ο Μενέλαος Λουντέμης (1912 - 22 Ιανουαρίου 1977), ήταν Έλληνας λογοτέχνης που γεννήθηκε στη Κωνσταντινούπολη το έτος 1912. Το λογοτεχνικό του ψευδώνυμο το εμπνεύστηκε από τον ποταμό Λουδία της μετέπειτα πατρίδας του. Ήταν το μοναδικό αγόρι από τα πέντε παιδιά του Γρηγόρη Μπαλάσογλου (που με την εγκατάσταση του στην Ελλάδα έγινε Βαλασιάδης) και της Δόμνας Τσουφλίδη. Πρωτοεμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα σε πολύ νεαρή ηλικία, δημοσιεύοντας ποιητικές συλλογές στην «Αγροτική Ιδέα» της Έδεσσας...

Κατερίνα Τσεμπερλίδου Από το άρθρο 60 + 1 Αναδημοσίευση από το www . tsemperlidou . gr Αν στο μυαλό σου υποτιμάς, υποβιβάζεις και κρίνεις αρνητικά τον εαυτό σου, τι τους θέλεις του εχθρούς; Αν ένας φίλος σου μιλούσε έτσι για σένα, θα τον κρατούσες για φίλο; Το μυαλό μας συνεχώς κάνει διαλόγους και μένει απασχολημένο όπως το ηλεκτρικό καλώδιο που συνεχώς μεταφέρει ρεύμα. Οι σκέψεις που κάνουμε διαμορφώνουν το ποιοι είμαστε. Και δεν κάνουμε και λίγες σκέψεις καθημερινά. Γύρω στις 80.000 (μόνο!). Από αυτές, συνήθως οι περισσότερες είναι αρνητικές και επηρεάζουν την στάση μας στη ζωή, την ψυχολογία μας, τα κίνητρα που νιώθουμε μέσα μας για να δραστηριοποιηθούμε. Ό,τι αρνητικό λέμε στον εαυτό μας, ορίζει και τη συμπεριφορά μας. Μας φρενάρει ή μας «σπρώχνει» μπροστά. Δεν με θέλει……Οι άλλοι θα πάρουν τη δουλειά…..Δεν μπορώ να μιλήσω πρώτος……Ποτέ δε θα χάσω αυτά τα 4 παραπανίσια κιλά…..Είμαι μονίμως ο χαμένος της υπόθεσης…..Αδύνατον να αναθέσω μέρος της δουλειάς σε άλλον....

Είναι κάτι νύχτες, που τ' αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά. Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου. Είναι κάτι νύχτες, που όλα σιγοτραγουδούν. Ακόμα κι οι πέτρες. Και τα ξερά κλαδιά. Αυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου. Κι έρχεται ακάλεστη. Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα, να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις. Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη, ούτ' ένα λουλουδάκι. Ούτ' ένα γλυκό, μπας και σε ξεγελάσει. Θρονιάζεται στην ψυχή σου κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της. «Αυτάααα! Πού είχαμε μείνει;» Σου λέει μ' όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα.

Κατερίνα Τσεμπερλίδου Από το άρθρο 60 + 1 Αναδημοσίευση από το www . tsemperlidou . gr Αν κάποιος μας ρωτούσε «αγαπάς τον εαυτό σου;», θα γελούσαμε και θα απαντούσαμε «φυσικά!» Δεν ισχύει όμως αυτό στην πραγματικότητα. Τουλάχιστον όχι όλες τις φορές. Ανάλογα με τις εξωτερικές συνθήκες που μας περιβάλλουν, είμαστε πρόθυμοι να «γεμίσουμε» τον εαυτό μας με ενοχές, κριτική, κατηγορίες. Αν το έκανε αυτό ένας φίλος, θα τον θεωρούσαμε εχθρό και θα του κόβαμε αμέσως την καλημέρα. Εμείς, όμως, εύκολα το κάνουμε στον εαυτό μας. Σταματάμε εμείς οι ίδιοι να τον αγαπάμε, τον ενοχοποιούμε και δεν τον συγχωρούμε, ενώ περιμένουμε οι άλλοι να τον κάνουν αυτό για μας. Δεν θα το έλεγα αγάπη αυτό και θα ήθελα πολύ να μου το διευκρινίσει στα 14 κάποιος. Όταν έχεις κάνει κάποιο σοβαρό λάθος. Όταν έχεις αποτύχει στη δουλειά ή σε μια προσωπική σχέση. Όταν έχεις πει λάθος κουβέντες. Όταν οι άλλοι σε αδικούν. Όταν έχεις γίνει αιτία, άθελά σου, να προκληθεί μια ζημιά. Όταν ...

Τα χρώματα - Τι χρώμα έχει η λύπη; Ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά. Δεν άκουσες; Σε ρώτησα, τι χρώμα έχει η λύπη; - Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στη αγγαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλέ. - Τι χρώμα έχουν τα όνειρα; - Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού. - Τί χρώμα έχει η χαρά; - Το χρώμα του μεσημεριού αστεράκι μου. - Και η μοναξιά; - Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξεδί. - Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις. - Το αστέρι έκλεισε τα ματια του και ακούμπησε στο φράχτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε. - Και η αγάπη; Ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη; - ...Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού,απάντησε το δέντρο. - Τι χρώμα έχει ο έρωτας; - Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος. - Έτσι ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τo αστέρι ... Κοίταξε μακριά...