Thili-esti

Άμα πεινάς το ξέρεις. Φωνάζουνε τα σπλάχνα σου. Άμα κρυώνεις, το ίδιο. Άμα αγαπάς, πώς να το καταλάβεις; Γιατί: τι είναι η αγάπη; Κάποιος πήγε να πει κάτι και δεν είπε τίποτα. Είπε πως είναι κάτι σαν φωτιά. Μα είναι; Άλλος είπε πάλι, πως είναι δροσούλα, άλλος σαν δοξαριά. Τι είναι τέλος πάντων…  Κι αν, πάλι, αγάπη είναι κάτι που το λένε «αγάπη», είναι αυτό η αγάπη; Βάλε μια δύση κι ένα βαρκάκι να λιώνει μέσα. Ομορφιά! Μα αν δεν υπάρχει μάτι να το δει, είναι ομορφιά; Ένα πουλάκι κελαηδά ολομόναχο σ” ένα έρημο δάσος… Αν δεν τ” ακούσει κανείς.. είναι κελάηδηγμα; Κι είναι μπορετό να κελαηδήσει γλυκά ένα ολομόναχο πουλάκι, αν δεν υπάρχει πίσω από κάποιο φύλλο το αυτάκι ενός άλλου πουλιού; Πήγαν κι οι σοφοί να πούνε κάτι πάνω σ” αυτό και τα κάνανε θάλασσα. Αυτοί, γι” αγάπη!… Τα μωρά ξέρουν περσσότερα.       Ένα λουλούδι είπε: «Αγάπη; Είμαι εγώ». Τρελαίνεσαι με τέτοια καμώματα. Ένας «Πέρσης» θα πει αυτό είναι «τρίχα». Ένας βαρκάρης θ” αφήσει τα κουπιά και θα σκουπίσει το κούτελο του

"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα! Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου. Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα

ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΟΥ ΧΑΡΙΣΕΙΣ ΚΑΤΙ - Θέλω να μου χαρίσεις κάτι. - Ό,τι θες. - Ό,τι θέλω; Τ' ορκίζεσαι; - Στ' όρκίζομαι. - Είναι δύσκολο. - Δεν πειράζει. - Είναι ακριβό. - Δεν με νοιάζει. - Είναι σπάνιο. - Τόσο το καλύτερο. - Είναι επικίνδυνο. - Δεν φοβάμαι. - Μπορεί να καείς άμα το πιάσεις. - Θα γίνω νερό να σβήσω την φωτιά. - Μπορεί να σου γλιστρήσει απ' τα χέρια και να φύγει. - Θα το ξαναπιάσω. - Μπορεί να πάει πολύ μακριά. - Θα το κυνηγήσω. - Μπορεί να χαθεί στον ουρανό. - Θα γίνω πουλί να το ψάξω. - Μπορεί να βυθιστεί στη θάλασσα. - Θα γίνω αγκίστρι να το πιάσω. - Μπορεί να πνιγεί στο σκοτάδι. - Θα περιμένω τα χαράματα. - Μα μπορεί να διαλυθεί ως τότε. - Θα φέρω τ' άστρα να φωτίσουν πιο νωρίς. - Είναι τόσο μικρό, δεν θα μπορέσεις να το πιάσεις. - Θα ζητήσω σ' ένα μυρμήγκι να με βοηθήσει. - Κι αν είναι μεγάλο σαν σπίτι; - Θα φέρω γερανό. - Κι αν είναι μεγάλο σαν βουνό; - Θα φέρω ένα γερανό πιο μεγάλο από βουνό. - Υπάρχει; - Θα τον φτιάξω. - Που ξέρεις να φτιάχ

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ - ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Τι να πω και τι να σχολιάσω, που να το πω ποιος να ακούσει? Ακούμε καθημερινά για πολέμους, για επεμβάσεις στρατιωτικές και θεωρούμε ότι ο πόλεμος έχει μόνο αυτήν την μορφή. Η αλήθεια είναι ότι ο πόλεμος είναι πολύπλευρος και πάντα δυστυχώς χάνονται αθώες ψυχές. Τεχνολογία, τηλεόραση, δ ιαδίκτυο, παγκόσμιος ιστός, μηχανές αναζήτησής, υπολογιστές, tablets, κινητά, πληροφορίες ασύστολα τοποθετημένες και κάθε άλλο παρά στοχευμένες. Social media facebook, twitter και πολλά μα πάρα πολλά άλλα αμέτρητα σχεδόν βομβαρδίζουν τους ανθρώπους κάθε ηλικίας. Συμφωνώ βοηθούν αρκετά στις εκάστοτε πληροφορίες που αναζητά το κοινό με εύκολο και κατανοητό τρόπο, συνάμα όμως εισχωρούν στο μυαλό, στην καρδιά και στην ψυχή κόβοντας καθημερινά κομμάτια από τον εαυτό μας. Κάποτε τα πράγματα ήταν πιο απλά για τους ανθρώπους, πιο όμορφα, πιο ήρεμα πιο αληθινά. Τώρα βιώνουμε ένα σήμερα δύσκολο, κακοτράχηλο, μοναχικό. Ναι μοναχικό γιατί όλοι μας αφήσαμε να μπεί στην ζωή μας και να την κατευθύνει ένας

Tότε η Αλμήτρα είπε: - Μίλησε μας για την Αγάπη. Κι εκείνος, ύψωσε το κεφάλι του κι αντίκρισε το λαό κι απλώθηκε βαθιά ησυχία. Και με φωνή μεγάλη είπε: - Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ την, Μόλο που τα μονοπάτια της είναι τραχιά κι απότομα. Κι όταν τα φτερά της σε αγκαλιάσουν, παραδώσου, μόλο που το σπαθί που είναι κρυμμένο ανάμεσα στις φτερούγες της μπορεί να σε πληγώσει. Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψε την, μ’ όλο που η φωνή της μπορεί να διασκορπίσει τα όνειρά σου σαν το βοριά που ερημώνει τον κήπο. Γιατί όπως η αγάπη σε στεφανώνει, έτσι και θα σε σταυρώσει. Κι όπως είναι για το μεγάλωμα σου, είναι και για το κλάδεμά σου. Κι όπως ανεβαίνει ως την κορφή σου και χαϊδεύει τα πιο τρυφερά κλαδιά σου που τρεμοσαλεύουν στον ήλιο, Έτσι κατεβαίνει κι ως τις ρίζες σου και ταράζει την προσκόλληση τους στο χώμα. Σα δεμάτια σταριού σε μαζεύει κοντά της. Σε αλωνίζει για να σε ξεσταχιάσει. Σε κοσκινίζει για να σε λευτερώσει από τα φλούδια σου. Σε αλέθει για να σε λευκάνει

Η κρυολιπόλυση είναι μία καινοτόμος, μη επεμβατική μέθοδος που αντιμετωπίζει οριστικά το επίμονο τοπικό πάχος, επιδεικνύοντας αποτελέσματα ταυτόσημα της λιποαναρρόφησης. Πρόκειται για απόλυτα ασφαλή διαδικασία που κρυσταλλοποιεί τα λιποκύτταρα και τα απομακρύνει μόνιμα με ένα φυσιολογικό τρόπο, χωρίς να βλάπτει τους παρακείμενους ιστούς. Η επαναστατική θεωρία της κρυολιπόλυσης ανακαλύφθηκε από επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ και αξιοποιήθηκε από την εταιρεία ZELTIQ , η οποία ιδρύθηκε το 2005 στις ΗΠΑ και κατασκεύασε την πρωτοποριακή συσκευή Coolsculpting . Το μηχάνημα Coolsculpting τα επόμενα χρόνια εξελίχθηκε και τελειοποιήθηκε και πάνω σε αυτό στηρίχθηκαν όλες οι κλινικές μελέτες οι οποίες επιβεβαιώνουν την ασφάλεια και την αποτελεσματικότητα της συγκεκριμένης συσκευής. Επιστέγασμα όλων αυτών είναι το γεγονός πως η κρυολιπόλυση με τη συσκευή Coolsculpting έχει πάρει την έγκριση του FDA (Οργανισμός Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ). Και πρέπει να υπ

Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή. Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν. Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου Αφού ιδέες έχουν δικές τους. Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου. Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά. Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς προς το άπειρο και κομπάζει ότι με τη δύναμή του τα βέλη του μπορούν να πάνε γρήγορα και μακριά. Άς χαροποιεί τον τοξότη ο κομπασμός του Αφού ακόμα κι αν αγαπάει το βέλος που πετάει έτσι αγαπά και το βέλος που μένει στάσιμο. Ο Γκιμπράν Χαλ

ITALY-ROME

Οταν νόμιζες ότι δεν κοίταγα... Σε είδα να κρεμάς την πρώτη ζωγραφιά μου στο ψυγείο, και αμέσως ήθελα να ζωγραφίσω κι άλλη μια. Σε είδα να ταΐζεις μια αδέσποτη γάτα, και έμαθα ότι ήταν καλό να είσαι ευγενική με τα ζώα. Σε είδα να κάνεις το αγαπημένο μου κέικ για μένα και έμαθα ότι τα μικρά πράγματα μπορεί να είναι τα ξεχωριστά στη ζωή. Σε άκουσα να λες μια προσευχή, και ήξερα ότι υπάρχει ένας Θεός που θα μπορούσα πάντα να του μιλάω, και έμαθα να τον εμπιστεύομαι. Σε είδα να κάνεις ένα γεύμα και να το πηγαίνεις σε ένα φίλο που ήταν άρρωστος, και έμαθα ότι όλοι πρέπει να βοηθάμε και να φροντίζουμε ο ένας τον άλλον. Οταν νόμιζες ότι δεν κοίταγα, σε είδα να δίνεις από το χρόνο σου και χρήματα για να βοηθήσεις ανθρώπους που δεν είχαν τίποτα, και έμαθα ότι αυτοί που έχουν κάτι θα πρέπει να δίνουν σε όσους δεν έχουν. Σε είδα να φροντίζεις το σπίτι μας και όλους μας που είμαστε μέσα σε αυτό, και έμαθα ότι πρέπει να προσέχουμε αυτό που μας δίνεται. Είδα το πώς χειρίστ

Η κατάρα του πεύκου του Ζαχαρία Παπαντωνίου (1877-1940) «Γιάννη, γιατί έκοψες τον πεύκο;  Γιατί; Γιατί;»  Αγέρας θα ’ναι, λέει ο Γιάννης  και περπατεί. Ανάβει η πέτρα, το λιβάδι βγάνει φωτιά.  Να ’βρισκε ο Γιάννης μια βρυσούλα,  μια ρεματιά! Μες το λιοπύρι, μες στον κάμπο να ένα δεντρί...  Ξαπλώθη ο Γιάννης αποκάτου,  δροσιά να βρει. Το δέντρο παίρνει τα κλαριά του  και περπατεί!  Δεν θ΄ ανασάνω, λέει ο Γιάννης,  γιατί, γιατί; «Γιάννη, πού κίνησες να φτάσεις;»  «Στα δυο χωριά.»  «Κι ακόμα βρίσκεσαι δω κάτου;  Πολύ μακριά!» «Εγώ πηγαίνω, όλο πηγαίνω.  Τι έφταιξα εγώ;  Σκιάζεται ο λόγκος και με φεύγει,  γι' αυτό είμαι δω. Πότε ξεκίνησα; Είναι μέρες... για δυο, για τρεις...  Ο νους μου σήμερα δε ξέρω,  τ' είναι βαρύς». «Να μια βρυσούλα, πιε νεράκι να δροσιστείς».  Σκύβει να πιει νερό στη βρύση,  στερεύει ευθύς. Οι μέρες πέρασαν κι οι μήνες,  φεύγ

DISNEYLAND PARIS

Ποῦ πᾶς καραβάκι, μὲ τέτοιον καιρό, σὲ μάχεται ἡ θάλασσα, δὲν τὴ φοβᾶσαι; Ἀνέμοι σφυρίζουν καὶ πέφτει νερό, ποῦ πᾶς καραβάκι, μὲ τέτοιον καιρό; Γιὰ χώρα πηγαίνω πολὺ μακρινή, θὰ φέξουνε φάροι πολλοὶ νὰ περάσω, βοριάδες, νοτιάδες θὰ βρῶ, μὰ θὰ φτάσω μὲ πρίμο ἀγεράκι, μ᾿ ἀκέριο πανί. Κι οἱ κάβοι ἂν σοῦ στήσουν τὴ νύχτα καρτέρι, ἐπάνω σου ἂν σπάσει τὸ κῦμα, θεριό, καὶ πάρει τοὺς ναῦτες καὶ τὸν τιμονιέρη; Ποῦ πᾶς καραβάκι, μὲ τέτοιον καιρό;  Ψηλὰ στὸ ἐκκλησάκι τοῦ βράχου, ποὺ ἀσπρίζει, γιὰ μένα ἔχουν κάμει κρυφὴ λειτουργία ὀρθὸς ὁ Χριστὸς τὸ τιμόνι μου ἀγγίζει, στὴν πλώρη μου στέκει ἡ Παρθένα Μαρία. Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου ήταν Έλληνας λογοτέχνης, ποιητής, διηγηματογράφος, δημοσιογράφος, κριτικός τέχνης καί ακαδημαϊκός. Γεννήθηκε στη Γρανίτσα Ευρυτανίας το Φεβρουάριο του 1877 και πέθανε στην Αθήνα το απόγευμα της 1ης Φεβρουαρίου 1940 από συγκοπή καρδιάς μέσα σε τραμ, πηγαίνοντας σε συνεδρίαση της Ακαδημίας Αθηνών. Γεννήθηκε στη Γρανίτσα Ευρυτανίας τον Φεβρουάριο του

Ἔλα κοντά μου, δὲν εἶμαι ἡ φωτιά. Τὶς φωτιὲς τὶς σβήνουν τὰ ποτάμια. Τὶς πνίγουν οἱ νεροποντές. Τὶς κυνηγοῦν οἱ βοριάδες. Δὲν εἶμαι, δὲν εἶμαι ἡ φωτιά. Ἔλα κοντά μου δὲν εἶμαι ἄνεμος. Τοὺς ἄνεμους τοὺς κόβουν τὰ βουνά. Τοὺς βουβαίνουν τὰ λιοπύρια. Τοὺς σαρώνουν οἱ κατακλυσμοί. Δὲν εἶμαι, δὲν εἶμαι ὁ ἄνεμος. Ἐγὼ δὲν εἶμαι παρὰ ἕνας στρατολάτης ἕνας ἀποσταμένος περπατητὴς ποὺ ἀκούμπησε στὴ ρίζα μιᾶς ἐλιᾶς ν᾿ ἀκούσει τὸ τραγούδι τῶν γρύλων. Κι ἂν θέλεις, ἔλα νὰ τ᾿ ἀκούσουμε μαζί. Ο Μενέλαος Λουντέμης (1912 - 22 Ιανουαρίου 1977), ήταν Έλληνας λογοτέχνης που γεννήθηκε στη Κωνσταντινούπολη το έτος 1912. Το λογοτεχνικό του ψευδώνυμο το εμπνεύστηκε από τον ποταμό Λουδία της μετέπειτα πατρίδας του. Ήταν το μοναδικό αγόρι από τα πέντε παιδιά του Γρηγόρη Μπαλάσογλου (που με την εγκατάσταση του στην Ελλάδα έγινε Βαλασιάδης) και της Δόμνας Τσουφλίδη. Πρωτοεμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα σε πολύ νεαρή ηλικία, δημοσιεύοντας ποιητικές συλλογές στην «Αγροτική Ιδέα» της Έδεσσας