Από το άρθρο 60 + 1 Γράφει: Κατερίνα Τσεμπερλίδου Αναδημοσίευση από το www . tsemperlidou . gr Περιμένω σε ένα ζαχαροπλαστείο. Εξυπηρετούν τρεις. Με κοιτάζει ένας από τους 3 υπαλλήλους και με ρωτάει: «Εξυπηρετείστε;» «Όχι! ένα μιλφέιγ παρακαλώ!» Γυρίζει μια κυρία και με ρωτάει: «Γιατί ρωτάει εσάς;» Απαντώ: «Για να με εξυπηρετήσει». Η κυρία στρέφεται στον υπάλληλο «Γιατί ρωτάτε την κυρία;» Ο υπάλληλος την κοιτάζει ερωτηματικά. «Εγώ ήμουν πριν από την κυρία» λέει με παράπονο. Φυσικά, ο υπάλληλος αφήνει εμένα και εξυπηρετεί την γκρινιάρα κυρία. Προφανώς ήταν πριν από μένα (στο συγκεκριμένο ζαχαροπλαστείο δεν υπάρχει ουρά, είναι όλοι ανακατεμένοι ο ένας πάνω στον άλλο) αλλά, αν ήμουν στη θέση της (και έχω βρεθεί, σε προηγούμενες περιπτώσεις) θα έλεγα απλά: «Εγώ έχω σειρά! Εγώ εδώ!» Χωρίς διαλόγους, παράπονα, παρατηρήσεις. Κάθε μέρα, δεκάδες φορές ακούμε γύρω μας παράπονα. Γκρίνιες. Μεμψιμοιρίες. Κακομοιριές. Μιζέρια. Κλάψες. Εμείς οι καημένοι. Εμείς...