22: Παίρνε αποφάσεις για τον εαυτό σου

Από το άρθρο 60 + 1

Γράφει: Κατερίνα Τσεμπερλίδου

Αναδημοσίευση από το www.tsemperlidou.gr

Θέλεις καφέ ή τσάι; Να γίνεις δικηγόρος στην Ελλάδα ή διπλωμάτης στο εξωτερικό; Να κάνεις παιδί στα 28 ή στα 34; (εφόσον γίνεται). Να χωρίσεις με το σταθερό δεσμό ή να ξεκινήσεις κάτι άγνωστο που μοιάζει συναρπαστικό; Να παραιτηθείς ή να μείνεις σε ένα ανυπόφορο επαγγελματικό περιβάλλον; Να μείνεις με την πεθερά σου για extra βοήθεια ή να σου βγει η πίστη στις υποχρεώσεις;

Ορισμένοι άνθρωποι γεννήθηκαν για να παίρνουν αποφάσεις. Έχουν αυτοπεποίθηση και ξέρουν τι θέλουν στη ζωή. Παίρνουν εύκολα αποφάσεις. Αν σου συμβαίνει αυτό, τότε οι αποφάσεις σου είναι το φυσικό πράγμα στον κόσμο.

Αν όμως δεν ξέρεις να αποφασίζεις, βασανίζεσαι. Σε παρασύρουν δυο ρεύματα προς δύο διαφορετικές καταστάσεις και δεν μπορείς να φανταστείς τι θα λειτουργήσει καλύτερα για σένα. Το να ακολουθήσεις μια πλευρά, σημαίνει ότι κλείνεις μια πόρτα και ένα δρόμο προς την άλλη.

Τα θέλουμε όλα; Και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο; Ή απλά έχουμε μπερδεμένο μυαλό; Και ποιος μπορεί να μας ξεμπερδέψει ή να μας κατευθύνει;

Δυστυχώς, για όσους δυσκολεύονται να αποφασίσουν, μόνο ο εαυτός μας μπορεί να μας σώσει από τη θέση της αναποφασιστικότητας. Γιατί – και το τονίζω αυτό - και η έλλειψη απόφασης, απόφαση είναι.

Είναι αυτό που λέμε: «ας γίνει ότι είναι να γίνει!» Que sera sera!

Όταν δεν παίρνεις το φάρμακο ενώ ξέρεις ότι είναι απαραίτητο για τη θεραπεία σου, όταν δεν αποφασίζεις να μειώσεις το φαγητό ενώ έχεις θέματα υγείας, όταν αδιαφορείς για τα καθήκοντά σου επειδή δεν σου αρέσει η δουλειά σου, όταν ξενοκοιτάς και ξενογυρνάς ενώ είσαι δεσμευμένος, όταν μιλάς άσχημα στο συνεταίρο σου χωρίς να δείχνεις ευαισθησία για τη συμπεριφορά σου, όταν πουλάς ό,τι έχεις και δεν έχεις για να ανοίξεις το εκατοστό καφέ στη γειτονιά σου και δεν πατάει κόσμος, είναι σαν να αφήνεις στους άλλους την απόφαση.

Να φταίει η μοίρα που αρρώστησες, να φταίει ο προϊστάμενος για την απόλυση, να φταίει ο σύντροφος που χώρισες, να φταίει ο συνέταιρος που σου κρατάει μούτρα και είναι ψυχρός μαζί σου, να φταίνε οι πελάτες για τις οικονομικές σου δυσκολίες. Γενικά, κάποιος άλλος να φταίει πάντοτε για αποφάσεις που, δήθεν, δεν πήρες εσύ αλλά που εσύ προκάλεσες. Επομένως, είναι κι αυτό μια απόφαση. Υποσυνείδητη ή συνειδητή, δεν έχει σημασία. Με κάθε τρόπο επηρεάζεις το μέλλον σου.

Έχω διαβάσει ένα πρωτότυπο μυθιστόρημα με τίτλο: Options. Γράφει την ιστορία της ίδιας γυναίκας αν είχε πάρει διαφορετικές αποφάσεις. Στη μία παντρεύεται τον αγαπημένο της στα 22, σπουδάζει αλλά γίνεται νοικοκυρά, κάνει δυο παιδιά και τα μεγαλώνει, αλλά όταν φτάνει στα 40, έχει πνιγεί από τη μονοτονία και τις απιστίες του άντρα της, χωρίζει και αρχίζει μια νέα ζωή, πιάνοντας δουλειά. Στην άλλη περίπτωση, δεν αποφασίζει να κάνει καριέρα, δεν παντρεύεται, εξελίσσεται σε σπουδαίο, φιλόδοξο και διάσημο στέλεχος, αλλά στα 40 έχει μπουχτίσει. Γνωρίζει έναν ενδιαφέροντα Σκωτζέζο, παρατάει τη δουλειά και την καριέρα της και τον ακολουθεί στην πατρίδα του με στόχο να γράψει ένα βιβλίο.

Ίδια γυναίκα, δύο διαφορετικές επιλογές, δύο ζωές, (δύο εξώφυλλα στο βιβλίο!) Εξαιρετικό concept, αφού ξεδιπλώνεται μπροστά σου η σημασία της προσωπικής απόφασης και επιλογής.

Αν ήμουν 14, θα ήθελα κάποιος να μου πει: «Πάρε μόνη τις αποφάσεις σου, ακόμα κι αν μετανιώσεις μετά. Τουλάχιστον θα είναι δικές σου επιλογές, δε θα θυμώνεις με τον όποιον άλλο! Ακόμα κι όταν αμφιταλαντεύεσαι, προσπάθησε να ξεμπερδευτείς. Είτε 1. γράφοντας τα υπέρ από τη μια και τα κατά από την άλλη. Είτε 2. παρακολουθώντας μερικά σημάδια συμπτώσεων που θα σε κάνουν να κλίνεις προς την πλευρά των συμπτώσεων. Είτε, 3. εν ανάγκη, βάζοντας κλήρο. Αν δεν σου αρέσει αυτό που θα βγάλει ο κλήρος, αμέσως έχεις μια ένδειξη για το τι προτιμάς και, επομένως, τι θέλεις μέσα σου, τι αξίζει να ακολουθήσεις.

Να πώς ξεμπερδεύεσαι.

Τουλάχιστον, μην παραχωρείς σε τρίτους το δικαίωμα απόφασης για τη δική σου ζωή. Είναι δική σου, όχι των άλλων. Με δανεικές αποφάσεις, ζεις τη ζωή των άλλων.

Κάνε ό,τι μπορείς για να ξεκαθαρίσεις τι είναι αυτό που επιθυμείς και ακολούθησέ το, έστω κι αν το μετανιώσεις εσύ μετά. Εδώ οι άνθρωποι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης αποφάσισαν να προσπαθήσουν να επιβιώσουν, εσύ μη φοβάσαι να φοβηθείς τη δέσμευση της απόφασης. Το πολύ – πολύ να μετανιώσεις. Αλλά και τότε, μπορείς να αποφασίσεις για μια αλλαγή.

Όμως, όταν αποφασίζεις, μη τα θέλεις όλα δικά σου γιατί στο τέλος μπορεί να καταλήξεις χωρίς τίποτα. Το timing έχει μεγάλη σημασία. Αν μερικές αποφάσεις δεν παρθούν στην ώρα τους, το λεωφορείο φεύγει και δεν θα ξαναβρεθείς στο δίλημμα, ούτε στην ευκαιρία!»

Ανάπτυξη του άρθρου που είχε δημοσιευθεί συνοπτικά στις 14/01/2012

Διαβάστε το άρθρο: 60+1 πράγματα που θα έλεγα στο νεότερο εαυτό μου

Φωτό από: www.freedigitalphotos.net