24: Τα παράπονα δεν σε οδηγούν πουθενά και σε κάνουν θύμα

Από το άρθρο 60 + 1

Γράφει: Κατερίνα Τσεμπερλίδου

Αναδημοσίευση από το www.tsemperlidou.gr

Περιμένω σε ένα ζαχαροπλαστείο. Εξυπηρετούν τρεις. Με κοιτάζει ένας από τους 3 υπαλλήλους και με ρωτάει: «Εξυπηρετείστε;» «Όχι! ένα μιλφέιγ παρακαλώ!» Γυρίζει μια κυρία και με ρωτάει: «Γιατί ρωτάει εσάς;» Απαντώ: «Για να με εξυπηρετήσει». Η κυρία στρέφεται στον υπάλληλο «Γιατί ρωτάτε την κυρία;» Ο υπάλληλος την κοιτάζει ερωτηματικά. «Εγώ ήμουν πριν από την κυρία» λέει με παράπονο. Φυσικά, ο υπάλληλος αφήνει εμένα και εξυπηρετεί την γκρινιάρα κυρία.

Προφανώς ήταν πριν από μένα (στο συγκεκριμένο ζαχαροπλαστείο δεν υπάρχει ουρά, είναι όλοι ανακατεμένοι ο ένας πάνω στον άλλο) αλλά, αν ήμουν στη θέση της (και έχω βρεθεί, σε προηγούμενες περιπτώσεις) θα έλεγα απλά: «Εγώ έχω σειρά! Εγώ εδώ!» Χωρίς διαλόγους, παράπονα, παρατηρήσεις.

Κάθε μέρα, δεκάδες φορές ακούμε γύρω μας παράπονα. Γκρίνιες. Μεμψιμοιρίες. Κακομοιριές. Μιζέρια. Κλάψες.

Εμείς οι καημένοι. Εμείς τα κακόμοιρα. Εμείς τα θύματα. Εμείς τα άμοιρα πλάσματα, τα άτυχα, τα άβουλα, τα αδύνατα, τα υποταγμένα, τα ανήμπορα, τα δυστυχισμένα.

Όταν παραπονιέσαι, βγάζεις το θυμό σου σαν να παραδέχεσαι την αδυναμία σου. Και καλά όταν είσαι μικρός: «Μα γιατί καλέ μπαμπά;» ρωτάς με παράπονο αφού ξέρεις πως συμβαίνει ό,τι πει ο πατέρας (έστω κι αν το θεωρείς αδικία).

Μεγαλώνοντας, τα παράπονα γίνονται τρόπος ζωής και, σε ορισμένες περιπτώσεις, συμφέρουν. Αυτό το μισοκακόμοιρο παράπονο που έχει και μουσικό σκοπό σαν τραγούδι, κάτι εξυπηρετεί. Λυπηθείτε με καλέ, είμαι αδύναμος. Δεν τολμάω να διεκδικήσω. Κι αν τολμήσω και δεν συμβεί αυτό που επιζητώ, δεν θα το δεχθώ λεβέντικα, δεν θα το αμφισβητήσω, δε θα κάνω κάποιες ενέργειες για να κλαφτώ, με γκρίνιες.

Γιατί έτσι ρίχνω στους άλλους την ευθύνη. Οι άλλοι φταίνε για όσα τραβάω εγώ. Αλλιώς, λεβέντικα και σταράτα, θα διεκδικήσω τη θέση μου. Όμως εκ των προτέρων θα σεβαστώ και θα δεχθώ το αποτέλεσμα, σαν μέρος του παιχνιδιού της σχέσης, της οικογένειας, της ζωής.

«Τόσα έκανα για σένα και συ τίποτα!» «Μα γιατί να απολύσουν εμένα;», «Εγώ θα τα κάνω όλα σε αυτό το σπίτι;», «Ούτε μια καλημέρα δε λες!», «Αυτοί τα τρώνε και εμείς τίποτα!»

Αν είναι να αντιπαρατεθείς, δώσε το στίγμα σου. Πες τι θέλεις, όχι με τι είσαι δυσαρεστημένος. Πες με απλά λόγια αυτό που επιθυμείς, αυτό που θεωρείς σωστό, ζήτα το δίκιο σου.

«Θέλω να ακούσω την καλημέρα σου!», «Μερικές υποχρεώσεις του σπιτιού, θέλω να τις μοιράσουμε από την αρχή», «Εξηγήστε μου τους λόγους που διαλέξατε εμένα για διακοπή συνεργασίας;», «Θα ήθελα να δούμε πως θα μπορούσα να συνεισφέρω ώστε και γω να μετέχω στο bonus στο τέλος της χρονιάς»

Αλλά αυτός είναι τρόπος σκέψης. Αν μπορείς να αρχίσεις να σκέφτεσαι θετικά αντί για αρνητικά, ίσως διεκδικήσεις και πιο αποτελεσματικά.

Φυσικά όλα τα πράγματα δεν διεκδικούνται ούτε είναι στο χέρι σου να αλλάξουν. Τότε είναι που χρειάζονται οι εναλλακτικές λύσεις, ο διαφορετικός τρόπος σκέψης και στάσης ζωής.

Αυτό που λέει ο λαός «το καλό το παλικάρι, ξέρει κι άλλο μονοπάτι». Το «άλλο μονοπάτι» είναι ο θετικός και ενεργητικός τρόπος αντιμετώπισης, απέναντι σε έναν παθητικό και αρνητικό τρόπο ζωής.

Ανάπτυξη του άρθρου που είχε δημοσιευθεί συνοπτικά στις 14/01/2012

Διαβάστε το άρθρο: 60+1 πράγματα που θα έλεγα στο νεότερο εαυτό μου

Φωτό από: www.freedigitalphotos.net