ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Τι να πω και τι να σχολιάσω, που να το πω ποιος να ακούσει? Ακούμε καθημερινά για πολέμους, για επεμβάσεις στρατιωτικές και θεωρούμε ότι ο πόλεμος έχει μόνο αυτήν την μορφή. Η αλήθεια είναι ότι ο πόλεμος είναι πολύπλευρος και πάντα δυστυχώς χάνονται αθώες ψυχές. Τεχνολογία, τηλεόραση, διαδίκτυο, παγκόσμιος ιστός, μηχανές αναζήτησής, υπολογιστές, tablets, κινητά, πληροφορίες ασύστολα τοποθετημένες και κάθε άλλο παρά στοχευμένες.

Social media facebook, twitter και πολλά μα πάρα πολλά άλλα αμέτρητα σχεδόν βομβαρδίζουν τους ανθρώπους κάθε ηλικίας.

Συμφωνώ βοηθούν αρκετά στις εκάστοτε πληροφορίες που αναζητά το κοινό με εύκολο και κατανοητό τρόπο, συνάμα όμως εισχωρούν στο μυαλό, στην καρδιά και στην ψυχή κόβοντας καθημερινά κομμάτια από τον εαυτό μας.

Κάποτε τα πράγματα ήταν πιο απλά για τους ανθρώπους, πιο όμορφα, πιο ήρεμα πιο αληθινά. Τώρα βιώνουμε ένα σήμερα δύσκολο, κακοτράχηλο, μοναχικό. Ναι μοναχικό γιατί όλοι μας αφήσαμε να μπεί στην ζωή μας και να την κατευθύνει ένας υπολογιστής. Φτάσαμε στο σημείο να ξυπνάμε με τον υπολογιστή στο χέρι, να τρώμε με τον υπολογιστή αγκαλιά και να κοιμόμαστε δίπλα του. Τι κάναμε λοιπόν, τι καταφέραμε? Καταφέραμε να είμαστε πιο μόνοι από ποτέ. Κοιτάξτε δίπλα σας την ώρα που κάνετε chat με κάποια φίλη στο facebook ή στο twitter υπάρχει κανείς δίπλα σας μέσα στο δωμάτιο?

Η απάντηση δυστυχώς είναι όχι κι αυτό διότι κλείσαμε την ψυχή μας πίσω από το ψέμα της επικοινωνίας με ανθρώπους από το παρελθόν, συμμαθητές, φίλους από τα παλιά, ξεχασμένους συγγενείς και χτίσαμε μία ψεύτικη αλήθεια την οποία αναβιώνουμε καθημερινά.

Καταφέρνουμε να χτίζουμε το εγώ και την μοναξιά μας. Θα ρωτήσετε πως γίνεται αυτό. Η απάντηση απλή και λογική. Το εγώ μας χτίζεται με τις ψεύτικες φιλίες που δημιουργούνται, όσο πιο πολλούς φίλους έχουμε τόσο πιο αναγνωρίσιμοι είμαστε και παράλληλα πιο μισητοί. Άρα από την μία χαιρόμαστε που όλοι μας δέχονται σαν ''φίλους'' και παράλληλα για κάποιους άλλους γινόμαστε ''εχθροί'' μιας και εκείνοι έχουν λιγότερους φίλους. Πάλι ανικανοποίητοι είμαστε, δεν συμφωνείτε? Πόσοι από τους φίλους σας, σας γνωρίζουν πραγματικά, πόσοι ενδιαφέρονται πραγματικά για εσάς?

Μέσα σε αυτά τα λίγα χρόνια που υπάρχουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης οι ιθύνοντες αντί να καταφέρουν να ενώσουν και να δημιουργήσουν παρέες κατάφεραν να αυξήσουν την ζήλια ανάμεσα στα ζευγάρια, τα διαζύγια, τις αυτοκτονίες μικρών και μεγάλων, τον εθισμό στα τυχερά παιχνίδια, την αποξένωση των ανθρώπων μεταξύ τους.

Καθημερινά πολεμούν τις ψυχές μας, τις βομβαρδίζουν με ανούσια πράγματα, την σκοτώνουν και την αφήνουν χαμένη μεταξύ λογικής και παράνοιας.

Αν αυτό δεν είναι πόλεμος τότε ποιος είναι? Δεν είναι πάντα ορατές οι προθέσεις του πολέμου όμως πάντα αφήνει τα σημάδια του. Άνθρωποι σκοτώνονται καθημερινά γιατί απογοητεύτηκαν επειδή ο σύντροφός τους άλλαξε το status του και πλέον γράφει ότι δεν έχει σχέση, επειδή δημοσιεύτηκαν προσωπικά αρχεία, μας ενδιαφέρουν πράγματα όπως ποιός χώρισε, ποιος παντρεύτηκε, τι φόρεσε σήμερα η τάδε που πήγε διακοπές και πολλά άλλα που αν κάτσουμε και τα αναλογιστούμε θα παρατηρήσουμε ότι δυστυχούμε.

Δεν είναι λύση το να απενεργοποιήσουμε τους λογαριασμούς μας θα πείτε, μπορούμε όμως πιστεύω να θέσουμε ένα όριο σε όλα αυτά. Δεν είναι το ίδιο να γνωρίζεις τον άνθρωπό σου έχοντας οπτική επαφή μαζί του, αγγίζοντας τον με το να τον ''γνωρίσεις'' μέσω ηλεκτρονικής εικόνας. Είναι τόσα αυτά που χάνουν οι άνθρωποι καθισμένοι μπροστά στον υπολογιστή. Τόσα που ούτε καλημέρα δεν λέμε πια, δεν χαμογελούμε παρά μόνο περπατούμε σκυφτά κοιτάζοντας το κινητό μας για τις ειδοποιήσεις που θα δεχτούμε στον λογαριασμό μας. Φορούμε μία μάσκα παίζουμε ένα ρόλο και αφήνουμε την ζωή μας να μας φύγει μέσα από τα χέρια. Και τα χρόνια περνούν και μεις μένουμε μόνοι μην έχοντας καταφέρει το παραμικρό για να προαχθούμε σαν ανθρώπινες οντότητες. Εμείς δεν θέλουμε να αλλάξουμε γιατί έτσι μάθαμε, έτσι μας αρέσει ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο, όμως ας μην εθίσουμε και τα παιδιά μας μέσα σε όλο αυτό. Οι δικές τους οι αθώες ψυχές δεν χρειάζονται να δοθούν προς σφαγή για να κερδίζουν κάποιοι άλλοι υπέρογκα ποσά. Ας ανοίξουμε τα μάτια μας σε αυτόν τον πόλεμο συνειδήσεων και αξιών που σκοπό έχει να δημιουργεί ανθρώπους χωρίς ψυχή, ανθρώπους μισούς, ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται για το κοινό καλό, ανθρώπους δυστυχισμένους χωρίς πρωτοβουλία, χωρίς πυγμή. Ανθρώπους μόνους. Αφήστε τα όλα στην άκρη και χαμογελάστε, ενδιαφερθείτε πρώτα για τον εαυτό σας και μετά για τους άλλους. Είμαστε όλοι υπέροχοι και μοναδικοί σαν οντότητες για να μένουμε κλεισμένοι και απογοητευμένοι. Ας γίνουμε η αλλαγή που ζητάμε.