Μη μένεις αμετακίνητος στις απόψεις σου – δεν αλλάζεις εσύ ο ίδιος αν αλλάξεις άποψη

10: Μη μένεις αμετακίνητος στις απόψεις σου – δεν αλλάζεις εσύ ο ίδιος αν αλλάξεις άποψη

Από το άρθρο 60 + 1

Γράφει: Κατερίνα Τσεμπερλίδου

Αναδημοσίευση από το www.tsemperlidou.gr

Γιατί στη ζωή υπάρχουν αυτοί που ο κόσμος τους χαρακτηρίζει «όπου φυσάει ο άνεμος» και αυτοί που υποστηρίζουν με σθένος τις απόψεις τους;

Ο Γαλιλαίος χτύπησε το πόδι κάτω και ενώ αναίρεσε τη θεωρία του για να επιβιώσει της Ιεράς Εξέτασης, είπε μεγαλόφωνα «Κι όμως, κινείται!» για τον πλανήτη γη. Η θεωρία του επιβεβαιώθηκε χρόνια αργότερα και ο Γαλιλαίος πέρασε στην ιστορία σαν πρωτοπόρος των επιστημών.

Τις περισσότερες φορές ταυτιζόμαστε με τις απόψεις μας. Τον Γκάντι τον ταυτίζουμε με τις απόψεις του για την ειρήνη, τη Μαρία Τερέζα για τις θέσεις της για την ανθρώπινη αλληλεγγύη, τον Όσκαρ Ουάιλντ για τους κοινωνικούς του αφορισμούς.

Τους θνητούς ανθρώπους τους χαρακτηρίζουμε σε «ανυποχώρητους», «ανοιχτά μυαλά», «ό,τι πει πρέπει να γίνει», «δεν κάνει πίσω ούτε ένα εκατοστό», «θα σκάσει ή θα πεθάνει αλλά θα επιμείνει», «του αρέσουν οι νέες ιδέες».

Καθένας μας, βλέπει τις ιδέες του και τον εαυτό του σαν ένα αναπόσπαστο σύνολο. Η άποψή μας, οι ιδέες μας, οι θεωρίες μας, επειδή είναι δικές μας, ορισμένες φορές μας μετατρέπουν σε μυγιάγγιχτους. Θεωρούμε οποιοδήποτε σχόλιο ή προτροπή για αλλαγή, σαν «επίθεση» στην προσωπικότητά μας. Νομίζουμε ότι αν οι απόψεις μας δεν είναι αρεστές ή θεωρούνται λάθος ή υπάρχουν κάποιες σωστότερες, αυτό σημαίνει την συνολική μας απόρριψη. Πιστεύουμε δηλαδή ότι δεν αρέσουμε στους άλλους ή ότι οι άλλοι δεν μας εγκρίνουν συνολικά, ενώ στην πραγματικότητα, μπορεί να εκφράζουν απλά τον εαυτό τους, και μάλιστα για τη συγκεκριμένη μας άποψη, ή τη συγκεκριμένη μας ιδέα ή τη συγκεκριμένη μας εργασία, για ένα μικρό μέρος του εαυτού μας δηλαδή.

Το να χάσεις ένα debate αφού εκθέσεις τα επιχειρήματά σου μπορεί να εξελιχθεί σε επώδυνη εμπειρία που, συμβαίνει συχνά, να φτάνει στα όρια του διαπληκτισμού με τον άλλον. Ειδικά στις ομαδικές δραστηριότητες (σχολείο, αθλητισμό, εργασία) μπορεί μια διαφωνία να πυροδοτήσει ένα ηφαίστειο μακρόχρονης αντιπάθειας και ανταγωνισμού.

Θα ήταν χρήσιμο και ουσιαστικό να μαθαίναμε από μικρή ηλικία, από τα 14 (θα έλεγα εγώ) να έχουμε ανοιχτό μυαλό.

Θα ήθελα κάποιος να μου εξηγήσει τη διαφορά του να μένεις σταθερός στην άποψή σου απλά για να μη δώσεις στον άλλο τη χαρά ότι έχει δίκιο και να μένεις σταθερός γιατί πιστεύεις ότι η πρότασή σου ή η άποψή σου υπηρετούν μια δίκαιη αξία ή ένα συνολικό αποτέλεσμα θετικό για όλους στην ομάδα. Αν όλοι είναι να βγουν κερδισμένοι, να επιμείνεις. Αν πιστεύεις ότι κάτι καλό θα βγει ή κάτι κακό θα προληφθεί, να επιμείνεις.

Αλλιώς, δεν είναι αδυναμία να αγκαλιάσεις την εναλλακτική άποψη του άλλου. Έστω, να της δώσεις μια ευκαιρία να την αξιολογήσεις, να σκεφτείς, να προσαρμόσεις λιγουλάκι τη δική σου. Δεν εννοώ βάζοντας νερό στο κρασί σου. Αυτή είναι μια συμβιβαστική άποψη όταν διαπραγματεύεσαι κάτι, εγώ εννοώ να δεις αληθινά μήπως αξίζει πραγματικά να της δώσεις μια ευκαιρία και με όλη σου την καρδιά να προσαρμόσεις κάπως τα επιχειρήματα, τη δουλειά, την άποψή σου γιατί κάτι νέο, φρέσκο, ενδιαφέρον προστέθηκε ή κάποιος άγνωστος όρος ήρθε στο φως που χρειάζεται να τον λάβεις υπόψη σου.

Έχω συναντήσει ανθρώπους ευέλικτους – όχι «όπου φυσάει ο άνεμος» - με το χάρισμα όχι μόνο να αλλάζουν την άποψή τους αλλά να παρουσιάζουν στη συνέχεια ότι η νέα ιδέα πάνω στη δουλειά ήταν – σχεδόν – δική τους! Πάντα τους θαυμάζω γιατί το κάνουν αβίαστα, χωρίς πολλή σκέψη, χωρίς την αντίσταση του μυγιάγγιχτου.

Αν το ήξερα στα 14, θα είχα χαλαρώσει από πολύ μικρή όταν ανέπτυσσα τις ιδέες μου και θα εστιαζόμουν στα επιχειρήματα, παρά στον εαυτό μου. Και έτσι δεν θα το έπαιρνα προσωπικά στις στιγμές διαφωνίας. Επομένως, θα κέρδιζα το πλεονέκτημα του ανοιχτού μυαλού και μέσω του διαλόγου.

Ανάπτυξη του άρθρου που είχε δημοσιευθεί συνοπτικά στις 14/01/2012

Διαβάστε το άρθρο: 60+1 πράγματα που θα έλεγα στο νεότερο εαυτό μου

Φωτό από: www.freedigitalphotos.net