17: Δίνε στους άλλους, εφόσον σε ευχαριστεί, χωρίς να περιμένεις να σου το ανταποδώσουν

Από το άρθρο 60 + 1

Γράφει: Κατερίνα Τσεμπερλίδου

Αναδημοσίευση από το www.tsemperlidou.gr

Βλέπω ότι ο πλανήτης έχει μοιραστεί (σε ίδιο ποσοστό;) σε αυτούς που δίνουν και σε αυτούς που παίρνουν. Και οι μεν και οι δε νιώθουν την ίδια χαρά στο ρόλο τους. Οι μεν γιατί προσφέρουν, οι δε γιατί εισπράττουν ο,τιδήποτε.

Δεν ξέρω σε ποια πλευρά είναι οι τυχεροί, γιατί βρέθηκα στην πλευρά αυτών που η προσφορά τους κάνει ευτυχισμένους.

Το να προσφέρεις το χρόνο σου, την αγάπη σου, το ενδιαφέρον σου, τη φροντίδα σου, το κάτι πολύ παραπάνω στη δουλειά σου, τους πόρους σου, τον ώμο σου για παρηγοριά, τους δύο ώμους για στήριγμα, είναι προσωπική εσωτερική ανάγκη.

Σε προηγούμενες εποχές, δεν το είχα καταλάβει ως ανάγκη. Θεωρούσα αυτονόητο ότι η ζωή είναι ένα δούναι και λαβείν. Ό,τι δίνεις, παίρνεις. Θεωρούσα, λοιπόν, ότι δίνοντας απεριόριστη αγάπη και ενδιαφέρον θα την πάρω πίσω. Λες και η ποσότητα ή η συχνότητα της προσφοράς του άλλου, θα έπρεπε να αντιστοιχίζει τη δική μου.

Μα, η προσφορά δεν είναι μπακάλικο. Δίνεις τρία κιλά στήριξη και περιμένεις τρία κιλά ευχαριστίες.

Ίσως αυτοί που προσφέρουν πολύ, είναι και αυτοί που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη να τους προσφέρουν οι άλλοι – και επομένως χρειάζονται την αγάπη, το ενδιαφέρον, τις χαρούλες των άλλων.

Όταν είχα κάνει μια εγχείρηση, σε μια εποχή που δούλευα σκληρά – το ίδιο και οι φίλες μου – έμεινα κατάπληκτη από χαρά, ανακούφιση και αγαλλίαση καθώς, βγαίνοντας από το χειρουργείο, τις είδα να με περιμένουν το ίδιο χαρούμενες και γελαστές όπως τις είδα πριν μπω.

Αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ, θα είμαι για πάντα ευγνώμων για αυτή τους την προσφορά. Όταν η μία από τις δύο χρειάστηκε να κάνει την ίδια εγχείρηση, εγώ δεν μπορούσα να πάω.

Μου λέει τότε η φίλη μου με σοφία και αγάπη: «Μην κάνεις έτσι, Κατερίνα. Αυτά τα πράγματα πρέπει και να «καθίσουν» καλά. Όπως εγώ στήριξα εσένα, εσύ μπορεί να στηρίξεις κάποιον άλλο σε κάποια άλλη στιγμή. Τα πράγματα αυτά είναι αλυσίδα. Δεν είναι απαραίτητα επειδή εγώ ήρθα σε σένα, να έρθεις και εσύ σε μένα. Για μένα κάποιος άλλος θα βρεθεί».

Έμεινα με ανοιχτό το στόμα παίρνοντας το μάθημα αγάπης και δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό. Η αλυσίδα που ανέφερε η φίλη μου, μας εμπλέκει όλους, σε ένα δούναι και λαβείν, όχι απαραίτητα, τετ – α – τετ.

Εκείνη έδωσε σε μένα, εγώ θα προσφέρω σε κάποιον άλλο και εκείνη θα πάρει από κάπου αλλού.

Η προσφορά μπορεί να γίνει αφορμή για μεγάλες προστριβές ανάμεσα σε αγαπημένους ανθρώπους, οικογένειες, φίλους, ζευγάρια.

«Αφού εγώ έκανα για σένα αυτό, περιμένω και το έχω δέσει κόμπο, ότι και συ θα κάνεις τα ίδια για μένα».

Αν ήμουν 14 ετών και αν κάποιοι μας προετοίμαζαν τότε, (εκτός από το να μας προσφέρουν εγκυκλοπαιδικές γνώσεις) με γνώσεις ζωής, θα ήθελα κάποιος να μου πει: «Το να δίνεις είναι ανάγκη. Πρόσφερε από αυτά που διαθέτεις, πνευματικά, ψυχικά συναισθηματικά ή υλικά όσα επιθυμείς, χωρίς να περιμένεις ότι οι ίδιοι άλλοι θα σου τα επιστρέψουν με τον ίδιο τρόπο και με την ίδια βαρύτητα».

Αυτό θα σε κάνει πιο προσεκτικό άνθρωπο στο πού διαθέτεις τους πόρους σου και με ποια κριτήρια. Θέλεις να προσφέρεις σε αυτόν που έχει ανάγκη, έστω κι αν είναι αγνώμων; Θέλεις να προσφέρεις, έστω κι αν ο άλλος είναι ψυχικά τσιγκούνης ή ανεκδήλωτο και κουμπωμένο στρείδι; Σε ποιους και πόσο προσφέρεις, εξαρτάται από σένα.

Γιατί αν αφαιρέσεις την προσδοκία της ανταπόδοσης και προσφέρεις μόνο από τη δική σου ανάγκη (που αν δεν εκδηλωθεί, θα σκάσεις), τότε η όποια σου προσφορά είναι ειλικρινής και οι λόγοι σου είναι προσωπικοί και ανιδιοτελείς.

Δεν είναι υποχρεωμένος ο άλλος να σου προσφέρει, ούτε με την ίδια ένταση που προσφέρεις εσύ (άσε που μερικοί άνθρωποι πνίγονται από το πολύ ενδιαφέρον), μόνο και μόνο επειδή εσύ ξέρεις να δίνεις. Οι σχέσεις δεν είναι ισολογισμός, ούτε μπακάλικο.

Όμως, πρόσεχε και πόσο πολύ δίνεις. Μην κατακλύζεις τον άλλον με την υπερβολική σου προσφορά. Δώσε όσο αντέχει ο άλλος να απορροφήσει. Πέρα από αυτό το όριο αν του δώσεις, θα σε μισήσει (ουδείς πιο αγνώμων του ευεργετηθέντος).

Αν θέλεις γύρω σου ανθρώπους που να προσφέρουν όπως εσύ, μη μπλέκεσαι με όσους δεν προσφέρουν. Έδωσες μια φορά – δεν πήρες; - θέλεις αναγνώριση; - δώσε αλλού.

Αλλιώς πρόσφερε για τη χαρά της προσφοράς, για να νιώσεις εσύ καλά, χωρίς να περιμένεις πίσω από τον άλλο. Από κάπου αλλού θα σου έρθει και σένα. Εκεί δε στηρίζεται και η αρχή του εθελοντισμού, η αρχή της φιλανθρωπίας, της αλληλεγγύης, της συμπόνιας; Η χαρά της ανθρώπινης προσφοράς, χωρίς ανταλλάγματα. Όπως είπε και η φίλη μου, είμαστε όλοι μια αλυσίδα. Διάλεξε εσύ πού θέλεις να δώσεις, η επιλογή είναι προσωπική σου απόφαση. Όμως πρόσφερε τον εαυτό σου. Τι να τον κάνεις δυσκοίλιο και ερμητικά κλειστό;

Αν έχεις και εσύ ανάγκη που θέλεις να καλυφθεί από τους άλλους, μάθε να ζητάς. Μη ντρέπεσαι, ζήτα ευγενικά. Μπορεί να σου δώσουν, μπορεί και όχι. Ετοιμάσου και για τις δύο εκδοχές. Ή ετοιμάσου για την περίπτωση αλλού να ζητάς και από αλλού να σου έρχονται.

Φτάνει να μην περιμένεις, να μη δένεις κόμπο ότι θα σου έρθει προσφορά απαραίτητα από κάπου, γιατί μπορεί να απογοητευθείς ή να πληγωθείς.

Τώρα που ξέρεις, αποφάσισε.

Ανάπτυξη του άρθρου που είχε δημοσιευθεί συνοπτικά στις 14/01/2012

Διαβάστε το άρθρο: 60+1 πράγματα που θα έλεγα στο νεότερο εαυτό μου

Φωτό από: www.freedigitalphotos.net