30: Κοντά στο θαυμασμό υπάρχει και ο φθόνος
Γράφει: Κατερίνα Τσεμπερλίδου
Γιατί τις φορτωμένες τις μηλιές πετροβολούν. Στην ιστορία μένουν αυτοί που δημιουργούν, όχι αυτοί που κριτικάρουν αυτούς που δημιουργούν.
Όταν πιστεύεις ότι εσύ δεν έχεις τις ικανότητες να γίνεις Βαρδιγιάννης, Λάτσης, Ντόναλτ Τραμπ ή Σάκης Ρουβάς, Μενεγάκη, Δούκισσα Νομικού, μπορεί να ξεκινήσεις να τους φθονείς αντί να κοιτάξεις πώς να τους αντιγράψεις. Αλλά μην πάμε στους τόσο πετυχημένους, ας προσγειωθούμε στα καθημερινά επίπεδα, στους κοντινούς μας ανθρώπους.
Σε όλα τα επαγγέλματα, σε όλες τις γειτονιές, σε όλες τις κοινωνικές παρέες υπάρχουν οι «φορτωμένες μηλιές». Οι ευκατάστατοι. Οι ευτυχισμένοι. Οι επιτυχημένοι. Αυτοί που βρήκαν μια καλή δουλειά, έναν καλό σύντροφο, πήραν μια καλή προαγωγή. Αυτοί που έχουν τον τρόπο τους, οι νοικοκυραίοι. Έχουν καλά παιδιά. Ζουν σε ένα όμορφο σπίτι.
Για ορισμένους, η επιτυχία των άλλων είναι η προσωπική τους δυστυχία. Ο λαός μας το εκφράζει με την φράση «μου μπαίνει στο μάτι!». Φυσικά, αν συγκεντρώνεις τη ματιά σου σε αυτό που σου λείπει, πάντα κάτι θα σου λείπει και θα νιώθεις ανεπαρκής. Όσο πιο ανεπαρκής νιώθεις από τις συγκρίσεις, τόσο πιο βαθιά μέσα σου φθονείς. Και το «μάτι» σου εξασκείται να πέφτει σε αυτούς που σε κάνουν να νιώθεις όλο και πιο ανεπαρκής.
Τι φταίει ο επιτυχημένος; Αν ήταν ένα ξερό δέντρο ούτε που θα το έβλεπες. Αν έχεις μπροστά σου μια μηλιά, μια καστανιά, μια λεμονιά που γέρνει φορτωμένη από τα πολλά της φρούτα, σίγουρα σου μπαίνει στο μάτι. Σιγά μην τραβήξει το βλέμμα σου το ξεραμένο δέντρο.
Δε φταίει η όμορφη που έχει κατακτήσεις. Ούτε η ερωτευμένη που έχει boyfriend. Ούτε ο φιλόδοξος εργασιομανής που ανεβαίνει τρέχοντας σχεδόν τα σκαλιά της ιεραρχίας. Ούτε ο εργαζόμενος που έτυχε να έχει εργασία.
Όλοι αυτοί γαργαλάνε τους φόβους μας. Ότι εγώ δεν έχω βρει τον κατάλληλο σύντροφο. Ότι εγώ δεν θα παντρευτώ, έτσι που πάω. Ότι εγώ θα μείνω ένας απλός υπάλληλος. Ότι δεν περνάω καλά εγώ επειδή ο άλλος έχει τα χρήματα. Και αρχίζει ο θυμός μας εναντίον τους.
Όσο βρίσκονται μπροστά μας, μας θυμίζουν τους φόβους μας και την έλλειψη πίστης στον εαυτό μας, οπότε ο φθόνος μας για αυτούς που τα κατάφεραν, φουντώνει. Αντί να χαιρόμαστε για την επιτυχία του άλλου, θέλουμε να τον τραβήξουμε χαμηλά, όσο πιο κάτω γίνεται προς το μέρος μας, κοντά στο επίπεδο που θεωρούμε ότι βρισκόμαστε εμείς. Μόνο τότε μπορούμε να χαρούμε. Επειδή, «κατέβηκε» ο άλλος, έστω κι αν δεν «ανεβήκαμε» εμείς.
Είναι πιο εύκολο να φθονείς, παρά να κάνεις την προσπάθεια: Να ρισκάρεις να ερωτευθείς. Να στρωθείς με κέφι στη δουλειά. Να υποχωρείς όπου χρειάζεται για να έχεις μια οικογένεια. Να αλλάξεις τη μοίρα σου αντιγράφοντας αυτούς που σου προκαλούν το φθόνο και, προφανώς, το θαυμασμό.
Ίσως θα ήταν πιο χρήσιμο αν αφήναμε τον εαυτό μας να νιώσει καθαρό θαυμασμό αντί για φθόνο σε όσους μας φαίνονται να έχουν καταφέρει κάτι πολύ καλύτερο ή περισσότερο από μας. Να χαρούμε με την επιτυχία του άλλου, να ευχηθούμε το καλύτερο για αυτόν και για μας.
Από την άλλη, μερικές φορές νιώθεις ότι και εσύ εισπράττεις το φθόνο από τους γύρω σου και δεν καταλαβαίνεις το γιατί, αφού ξέρεις ότι για όλα προσπάθησες και ότι δε βρήκες τίποτα έτοιμο. Όμως ο φθόνος πηγαίνει «πακέτο» με το να αποτελείς μέλος της κοινωνίας και με το να δημιουργείς: έναν έρωτα, μια οικογένεια, μια επιχείρηση, ένα παιδί, ένα ωραίο κείμενο, ένα επιτυχημένο τραγούδι, ένα μαγαζί, ένα αμπέλι, μια ψαρόβαρκα. «Τι έχεις αυτός και δεν το έχω εγώ;»
Μπορεί να το έχεις και εσύ αλλά να μην τα έχεις καταφέρει.
Μισώντας δεν γίνεσαι καλύτερος ούτε πιο πετυχημένος, μόνο που γεμίζεις από θυμό και από το συναίσθημα ότι είσαι ανεπαρκής. Σε τι χρησιμεύει πρακτικά στη ζωή σου αυτό το συναίσθημα;
Ο Αριστείδης ο Δίκαιος εξορίστηκε (εξοστρακίστηκε) από την Αθήνα, γιατί ο χαρακτηρισμός «δίκαιος» ενοχλούσε ορισμένους συμπολίτες του.
Μήπως εξορίζοντάς τον επωφελήθηκε κανείς; Όχι, απλά τιμωρήθηκε από τους άλλους επειδή ξεχώριζε από τους άλλους ως δίκαιος.
Και τι είδους κοινωνία είναι αυτή που τρίβει τα χέρια για να τιμωρήσει εκείνους που έχουν καταφέρει κάτι, με κίνητρο το φθόνο, χωρίς οι ίδιοι να κερδίζουν κάτι στη ζωή τους από την τιμωρία του άλλου;
Απλά, «κατεβάζοντας» τους άλλους, νιώθουν ικανοποίηση όσοι ήδη νιώθουν χαμηλά. Είναι, απλά, ανθρώπινο.
Αν ήμουν 14 ετών θα ήθελα κάποιος να μου πει απλά να το έχω υπόψιν μου. «Ότι είναι ανθρώπινο όσο δημιουργείς (σπουδές, οικογένεια, εργασία, εξέλιξη, άνοδο, πρόοδο) και μόνο αν δημιουργείς, να ενοχλείς ορισμένους. Μη δίνεις σημασία αλλά μην είσαι και προκλητικός.
Ο λαός λέει «πρόσεξε μη σε ματιάσουν», αυτό εννοεί, το φθόνο από την αρνητική ενέργεια.
Μην αφήνεις να σε επηρεάζει. Συγκεντρώσου μόνο στα δικά σου. Μακριά από ανθρώπους που φθονούν, που ζηλεύουν τις όποιες επιτυχίες σου αντί να τις χαίρονται σαν να είναι δικές τους!»
Ανάπτυξη του άρθρου που είχε δημοσιευθεί συνοπτικά στις 14/01/2012.
Φωτό από: www.freedigitalphotos.net
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου