35: Ζήσε τη ζωή χωρίς να κρατάς μέσα σου τις πίκρες

Γράφει: Κατερίνα Tσεμπερλίδου - 15/05/2013

Αναδημοσίευση από το www.tsemperlidou.gr

Πέρασα μια πρόσφατη πίκρα, ίσως για να έχω «ζεστή» την έμπνευση να γράψω πώς να ξεπερνάμε τα δυσάρεστα.

Απογοήτευση; Προδοσία; Θυμός; Αδικία; Ποια είναι η συνταγή που φυτεύει μέσα μας τις πίκρες με ρίζες βαθιές, που δύσκολα ξεκολλάνε;

«Γιατί σε μένα;» «Γιατί αυτός;» «Δεν το περίμενα από τον Γιώργο», «Σε τι έφταιξα;», «Μα, τι του έκανα εγώ;»

Οι πίκρες ριζώνουν μέσα από τα ερωτήματα που βασανίζουν το μυαλό μας. Πέφτεις για ύπνο και δεν μπορείς να κοιμηθείς, εκεί που κάθεσαι και είσαι απασχολημένος με μια δραστηριότητα, πουφ! Ξεπετάγεται η ανάμνηση της πίκρας σου σαν ποπ – κορν που σκάει και τα διαλύει όλα. Ούτε κέφια έχεις μετά, ούτε γαλήνη. Μόνο θυμό και την πικρή δυσάρεστη γεύση των γεγονότων που πέρασαν και σου προκάλεσαν στενοχώρια, πληγές, απογοήτευση, θυμό.

Όσο περισσότερο «σκαλίζεις» τις πίκρες σου, τόσο μεγαλώνουν τα κλαριά τους. Φουντώνουν και ζουν μέσα σου ρουφώντας την ενέργειά σου από το σήμερα, το τώρα, από τις καινούργιες χαρές. Όσο νωρίτερα ξεριζώσεις τις πίκρες, τόσο λιγότερο διάστημα θα σε βασανίζουν.

Αν μαζεύεις πίκρες σαν να σου είναι πολύτιμες, η ζυγαριά πάντα θα κλείνει προς το βάρος τους παρά στην πλευρά με τις χαρές.

Μακάρι να εκπαιδευτείς νωρίς να αφήνεις πίσω σου τις πίκρες που έζησες. Είναι καλύτερα για τις χαρές του σήμερα. Αφού έτσι, ανοίγεις στις χαρές σου μια πόρτα, μια ευκαιρία να σε πλημμυρίσουν. Ποια ηλικία θα μπορούσε να είναι αυτή; Τα 14, ας πούμε;

Μακάρι στα 14 να μου είχαν μάθει το μυστικό, ότι όταν αποδεσμεύω τις πίκρες γίνομαι πιο δυνατή στη σημερινή μου φάση ζωής.

Ίσως με παρακίνησαν και τέτοια συναισθήματα, ώστε να νιώσω την ανάγκη να γράψω το νέο μου βιβλίο «Ψυχική Μπουγάδα», να αναζητήσω ποια κομμάτια του εαυτού μου δε χρειάζομαι πια σήμερα, για να είμαι ανάλαφρη και πιο ευτυχισμένη.

Σίγουρα οι πίκρες είναι ένα μέρος από αυτά τα κομμάτια του χτες που ροκανίζουν τη θετική μου ενέργεια και αισιοδοξία σήμερα.

Ο κόσμος διακρίνει τους συνανθρώπους που είναι γεμάτοι πίκρες. Είναι η στάση ζωής τους, τα λόγια τους, τα σχόλιά τους, οι πράξεις τους που τους χαρακτηρίζει. «Μα, τι πικρόχολες κουβέντες ήταν αυτές;», αναρωτιέσαι αναγνωρίζοντάς τες. Τι κάνει η χολή στα λόγια τους; Ρίχνει φαρμάκι;

Οι άνθρωποι είναι πληγωμένοι βαθιά, πονεμένοι, κουμπωμένοι απέναντι στους άλλους από τα περιστατικά που τους άφησαν τη δυσάρεστη γεύση της πίκρας.

Δεν μας φταίει όμως η ανθρωπότητα, επειδή κάποιοι μας πίκραναν. Και πρώτα – πρώτα δεν μας φταίει ο εαυτός μας να γίνεται θεματοφύλακας ενός δηλητηρίου που απλώνεται μέσα μας και μας καίει!

Κρατάμε τις πίκρες σαν υπόμνηση στον εαυτό μας να προφυλαγόμαστε από ανάλογα περιστατικά ή για να πάρουμε εκδίκηση, να «πατσίσουμε». Στο μεταξύ, έχουμε απαρνηθεί την ευτυχία μας για να δοξάσουμε το «εγώ!»

Περισσότερα από όσα μπορούμε να πετάξουμε, να ξεπλύνουμε, ώστε να είμαστε πιο ευτυχισμένοι στο βιβλίο μου «Ψυχική Μπουγάδα», εκδόσεις Ψυχογιός.

Ανάπτυξη του άρθρου που είχε δημοσιευθεί συνοπτικά στις 14/01/2012
Διαβάστε το άρθρο: 60+1 πράγματα που θα έλεγα στο νεότερο εαυτό μου

Φωτό από: www.freedigitalphotos.net