59: Δε χρειάζεται πάντα να αποδεικνύεις τον εαυτό σου

Κατερίνα Τσεμπερλίδου

Από το άρθρο 60 + 1

Αναδημοσίευση από το www.tsemperlidou.gr

«Δώσε ένα φιλάκι στη μανούλα για να της δείξεις πόσο την αγαπάς!» Από αυτήν την τρισχαριτωμένη αθώα φράση που παραπέμπει σε μια τρυφερή εικόνα αγκαλιάς, αρχίζουν οι απαιτήσεις των αποδείξεων.

Στην αρχή είναι συναισθηματικές, κυρίως. Χρειάζεται να αποδείξουμε ότι αγαπάμε. Τον μπαμπά, τη μαμά, τη γιαγιά, τον παππού, το αδελφάκι μας. Μετά, χρειάζεται να αποδείξουμε, ότι είμαστε «καλά παιδιά», ότι «έχουμε καλή αγωγή» και ότι «συμπεριφερόμαστε σωστά στους άλλους». Να μιλάμε ευγενικά, να λέμε «ευχαριστώ», να μην παίρνουμε το παιχνίδι του συμμαθητή ή της συμμαθήτριας.

Οι αποδείξεις διευρύνονται. Να αποδείξεις ότι είσαι καλός μαθητής, καλός φοιτητής, καλός στη δουλειά σου, καλός ως πολίτης, καλός ή καλή σαν εραστής /ερωμένη, καλή μάνα, καλή σύζυγος, καλός σύζυγος, καλός πατέρας.

Η ζωή είναι μια συνεχής αλυσίδα αποδείξεων. Κάθε κρίκος και μια νέα απόδειξη. Πραγματικά χρειάζονται οι αποδείξεις με μέτρο.

Δεν γίνεται να υποκύπτουμε σε εκβιασμούς ή σε παράλογες απαιτήσεις των άλλων, οι οποίοι προβάλλουν τη δικαιολογία της απόδειξης. Οι απαιτήσεις των άλλων ορισμένες φορές κατονομάζονται κι ορισμένες φορές υπονοούνται, χωρίς καν να λέγονται. Θεωρούνται δεδομένες.

«Αν μ’ αγαπάς, να κάνεις εσύ όλες τις δουλειές», «Αν μ’ αγαπάς, ν’ αφήσεις το Πανεπιστήμιο». «Αν είσαι άντρας θα πληρώνεις μόνο εσύ τους λογαριασμούς». «Για να γίνεις γυναίκα μου, θα με δέχεσαι όπως είμαι (γυναικάς). «Αν είσαι σύντροφος μου, θα δέχεσαι και δυο – τρεις σφαλιάρες πού και πού», «Αν θέλεις, να συνεργαστούμε, θα είσαι «καλή» μαζί μου».

Οι αποδείξεις που μας ζητάνε σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας έχουν πολλές όψεις.

Θα ήθελα, στα 14, να μου μιλήσει κάποιος και να μου εξηγήσει ότι και για τις αποδείξεις, υπάρχει όριο. Άλλο είναι το να αποδεικνύεις (σωστό, με τις πράξεις και όχι με τα λόγια αποδεικνύουμε) και άλλο είναι το να θυσιάζεις τον εαυτό σου στις άπληστες ανάγκες αυτών που δεν ικανοποιούνται με τίποτα.

Στα πλαίσια των αποδείξεων, εξαντλούμε τον εαυτό μας για να δείξουμε πόσο πολύ αγαπάμε έναν άνθρωπο ή μια κατάσταση. Δίνουμε και δίνουμε και δίνουμε, προσφέρουμε τα πάντα σαν απόδειξη αγάπης (ή ικανότητας). Πόσοι άνθρωποι δεν «καίγονται» σε δουλειές γιατί προσφέρουν τα πάντα, εις βάρος και της υγείας τους; Και πολύωρη εργασία και συμμετοχή σε συνέδρια, συλλόγους, σωματεία, ενώσεις και συνεχή ταξίδια στο εξωτερικό (ή στο εσωτερικό)……για να αποδείξουμε ότι είμαστε καλοί ή καλύτεροι από άλλους με την ίδια θέση – ή καθήκοντα.

Μερικές φορές, όσο συχνά θέλουμε και ανάλογα με τα όριά μας, ας ορίσουμε ποιες και πόσες αποδείξεις μπορούμε να δώσουμε. Σε μια σχέση ετών, προσωπική ή επαγγελματική, μετά από μια συνεχή προσφορά συναισθημάτων, χρόνου, ταλέντων, μικρών θυσιών, κάπου δε χρειάζεται να μπαίνουμε σε «διαγώνισμα». Ε! ας μη δώσουμε εξετάσεις για το αν και πόσο πολύ αγαπάμε ή είμαστε χρήσιμοι.

Αποδείξεις ναι, ακόμα και θυσίες ναι – μέχρι ενός ορίου – όχι όμως θυσίες σαν προϋπόθεση αποδοχής.

Αν είναι να δώσεις τις δυνάμεις σου, την αξιοπρέπειά σου, το μέλλον σου, αν είναι να αναστείλεις τις δικές σου ανάγκες προς χάριν του άλλου, τότε δεν έχεις εσύ αγάπη για τον εαυτό σου. Και η πρώτη απόδειξη αγάπης και σεβασμού είναι σε σένα.

Ανάπτυξη του άρθρου που είχε δημοσιευθεί συνοπτικά στις 14/01/2012

Διαβάστε το άρθρο: 60+1 πράγματα που θα έλεγα στο νεότερο εαυτό μου

Φωτό από: www.sxc.hu