ΝΕΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΕΥΡΕΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Ένα πολύ σημαντικό θέμα στις μέρες μας, που ταλανίζει πολύ κόσμο είναι η δυσκολία που έχουν τα νέα παιδιά να βρουν δουλειά για να εργαστούν. Θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια, τους γονείς μου, τους συγγενείς μου, τους δάσκαλους μου να λένε πως πρέπει να διαβάζουμε, να έχουμε εφόδια για το μέλλον μας. Να μάθουμε όσες ξένες γλώσσες παραπάνω μπορούμε, να πάρουμε πτυχίο στους υπολογιστές, να είμαστε άριστοι μαθητές, να τελειώσουμε το σχολείο με καλό βαθμό και να μπούμε στην ανώτατη εκπαίδευση. Τίποτα λιγότερο δεν θα μπορούσε να μας φέρει κοντά με την επιτυχία. Καμία πόρτα δεν θα μπορούσε να ανοίξει αν δεν είχαμε εφόδια. Δεν έπρεπε να είμαστε απλά καλοί έπρεπε να είμαστε οι καλύτεροι. Εκείνες τις εποχές δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε, να δούμε τι θα συνέβαινε παρακάτω και να προετοιμαστούμε κατάλληλα. Να εργαστούμε σκληρά σε οποιαδήποτε θέση εργασίας να ρίξουμε λίγο τον πήχη και να μην κοιτάμε μόνο ψηλά, ονειροπωλώντας, σκεπτόμενοι υψηλές θέσεις εργασίας και υψηλούς μισθούς από την πρώτη κιόλας μας εργασία.

Τα χρόνια όμως περνούν, οι απαιτήσεις αλλάζουν και μέσα σε ένα μικρό χρονικό διάστημα όλες αυτές οι προϋποθέσεις για να βρει κάποιος μια θέση εργασίας αναλόγως με τα προσόντα του ραγδαία καταρρίπτονται η μια πίσω από την άλλη. Στην εποχή αυτή την δύσκολη που διανύουμε δεν θα ήθελα να φανταστώ ότι όσο πιο λίγα εφόδια διαθέτεις είναι και τόσο το καλύτερο. Όποια εταιρεία κι αν επισκεφτεί ο νέος σήμερα για να δώσει το βιογραφικό του σημείωμα και να αναζητήσει μια θέση εργασίας οι υπεύθυνοι των τμημάτων ανθρωπίνων πόρων δεν θα το κοιτάξουν, θα αγνοήσουν τις γνώσεις, την προϋπηρεσία και τις σπουδές του. 

Σήμερα φτάσαμε στο άλλο άκρο. Ισοπεδώσαμε τα πάντα και συνεχίζουμε τον κατήφορο. Είναι πολύ λυπηρό να βλέπεις νέους ανθρώπους με όρεξη για εργασία, με γνώσεις, με νέες και φρέσκες ιδέες να μην μπορούν, να μην τους δίνουν την ευκαιρία να πάνε μπροστά ένα βήμα στην ζωή τους. Είναι λυπηρό να βλέπεις να αυξάνονται καθημερινά τα ποσοστά ανεργίας στην χώρα μας, είναι λυπηρό να βλέπεις την κοινωνία να πηγαίνει ραγδαία προς τα πισω και να μην βοηθάει τα παιδιά της, απλά να τα αγνοεί. Είναι λυπηρό πλέον οι μισθοί να μην καλύπτουν ούτε τις βασικές ανάγκες των ανθρώπων, να πρέπει να σκεφτόμαστε σαν μονάδες και όχι ως σύνολα. Χωρίς εργασία πως θα φτιάξουμε τις οικογένειες μας, πως θα ζήσουμε? Εμείς το βιώνουμε, το ζούμε καθημερινά και προσπαθούμε να επιζήσουμε από αυτήν την κατάσταση. Στα παιδιά που έχουν όνειρα και δεν έχουν βγει ακόμα στην αναζήτηση εύρεσης εργασίας ποιος θα τους μιλήσει και τι θα τους πει για το δύσκολο αύριο που τα περιμένει? Ποιος θα χρεωθεί την δυστυχία τους, την θλίψη τους, την μοναξιά τους και τον πόνο τους? Εμείς ευθυνόμαστε για τις καταστάσεις που εξελίσσονται με αυτόν τον τρόπο και εμείς πρέπει να προστατέψουμε τους εαυτούς μας και τα παιδιά μας. Μας οφείλουν ένα καλύτερο, σταθερό και ασφαλές μέλλον και εμείς το οφείλουμε με την σειρά μας να το κληροδοτήσουμε στους νέους ανθρώπους που ακόμη κάνουν όνειρα.