Η ΜΑΡΙΝΑ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ

Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη - Μα που γύριζες 

Ολημερίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας 

Αετοφόρος άνεμος γύμνωσε τους λόφους 

Γύμνωσε την επιθυμία σου ως το κόκαλο 

Κι οι κόρες των ματιών σου πήρανε τη σκυτάλη της  

Χίμαιρας 

Ριγώνοντας μ' αφρό τη θύμηση! 

Που είναι η γνώριμη ανηφοριά του μικρού Σεπτεμβρίου 

Στο κοκκινόχωμα όπου έπαιζες θωρώντας προς τα κάτω 

Τους βαθιούς κυαμώνες των άλλων κοριτσιών 

Τις γωνιές όπου οι φίλες σου άφηναν αγκαλιές τα δυο- 

σμαρίνια 

- Μα που γύριζες 

Ολονυχτίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας 

Σού 'λεγα να μετράς μέσ' στο γδυτό νερό τις φωτεινές του 

μέρες 

Ανάσκελη να χαίρεσαι την αυγή των πραγμάτων 

Η πάλι να γυρνάς κίτρινους κάμπους 

Μ' ένα τριφύλλι φως στο στήθος σου ηρωίδα ιάμβου. 

Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη 

Κι ένα φόρεμα κόκκινο σαν το αίμα 

Βαθιά μέσ' στο χρυσάφι του καλοκαιριού 

Και τ' άρωμα των γυακίνθων - Μα που γύριζες 

Κατεβαίνοντας προς τους γιαλούς τους κόλπους με τα 

βότσαλα 

Ήταν εκεί ένα κρύο αρμυρό θαλασσόχορτο 

Μα πιο βαθιά ένα ανθρώπινο αίσθημα που μάτωνε 

Κι άνοιγες μ' έκπληξη τα χέρια σου λέγοντας τ' όνομα του 

Ανεβαίνοντας ανάλαφρα ως τη διαύγεια των βυθών 

Όπου σελάγιζε ο δικός σου ο αστερίας. 

Άκουσε, ο λόγος είναι των στερνών η φρόνηση 

Κι ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος 

Κι ο ήλιος στέκεται από πάνω του θηρίο ελπίδας 

Κι εσύ πιο κοντά του σφίγγεις έναν έρωτα 

Έχοντας μια πικρή γεύση τρικυμίας στα χείλη. 

Δεν είναι για να λογαριάζεις γαλανή ως το κόκαλο άλλο 

καλοκαίρι 

Για ν' αλλάξουνε ρέμα τα ποτάμια 

Και να σε πάνε πίσω στη μητέρα τους, 

Για να ξαναφιλήσεις άλλες κερασιές 

Ή για να πας καβάλα στο μαΐστρο 

Στυλωμένη στους βράχους δίχως χτες και αύριο, 

Στους κινδύνους των βράχων με τη χτενισιά της θύελλας 

Θ' αποχαιρετήσεις το αίνιγμά σου.

Ο Οδυσσέας Ελύτης (2 Νοεμβρίου 1911-18 Μαρτίου1996)

Φιλολογικό ψευδώνυμο του Οδυσσέα Αλεπουδέλλη, ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές, μέλος της λογοτεχνικής γενιάς του '30. Διακρίθηκε το 1960 με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης και το 1979 με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Διαμόρφωσε ένα προσωπικό ποιητικό ιδίωμα και θεωρείται ένας από τους ανανεωτές της ελληνικής ποίησης. Πολλά ποιήματά του μελοποιήθηκαν, ενώ συλλογές του έχουν μεταφραστεί μέχρι σήμερα σε πολλές ξένες γλώσσες. Υπήρξε μέλος της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών έργων Τέχνης και της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Κριτικής, Αντιπρόσωπος στις Rencontres Internationales της Γενεύης και Incontro Romano della Cultura της Ρώμης.

Κατά τα χρόνια που ακολούθησαν συνέχισε το πολύπλευρο πνευματικό του έργο. Το 1978 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Το 1979 τιμήθηκε  με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, η αναγγελία της απονομής του βραβείου από τη Σουηδική Ακαδημία έγινε στις 18 Οκτωβρίου "για την ποίησή του, η οποία, με φόντο την ελληνική παράδοση, ζωντανεύει με αισθηματοποιημένη δύναμη και πνευματική καθαρότητα βλέμματος τον αγώνα του σύγχρονου ανθρώπου για ελευθερία και δημιουργικότητα" σύμφωνα με το σκεπτικό της απόφασης.

Στο συγκεκριμένο ποίημα, ''Η Μαρίνα των βράχων'' είναι ένα κορίτσι που έχει εσωτερικές συγκρούσεις και αναζητήσεις. Περνά από την εφηβεία στην ενηλικίωση. Η ηρωίδα θέλει να ζήσει την ζωή και τον έρωτα. Βιάζεται να αποχωριστεί την ανεμελιά της νιότης. Κοιτά το μέλλον και ξεχνά να ζήσει το παρόν. Αλλάζει, μεταμορφώνεται και ''πλάθεται''. Όπως αλλάζει η μορφή του βράχου σταδιακά από το κύμα της θάλασσας που το χτυπά, έτσι λοιπόν και η Μαρίνα των βράχων περνά τα στάδια της ζωής και αλλάζει με το πέρασμα του χρόνου. 

Όλοι μας μέσα από τις εμπειρίες που αποκτούμε και τις καταστάσεις που βιώνουμε, διαμορφώνουμε τον χαρακτήρα μας και αλλάζουμε. Όταν είμαστε μικροί βιαζόμαστε σαν την Μαρίνα να μεγαλώσουμε και όταν πια έχουμε μεγαλώσει ζητούμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω και να διαγράψουμε τα λάθη, να αλλάξουμε καταστάσεις, να ζήσουμε όσα δεν ζήσαμε. Ο χρόνος όμως δεν γυρίζει πίσω και εμείς μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι ζώντας και αξιοποιώντας την κάθε στιγμή, ζώντας το παρόν.