Πάρε τον εαυτό σου και τη ζωή πιο ελαφρά.
Από
το άρθρο 60 + 1
Γράφει:
Κατερίνα Τσεμπερλίδου
Μια
από τις εξαρτήσεις των περισσότερων
ανθρώπων, πιστεύω ότι είναι η εξάρτηση
στη συμπεριφορά που λέγεται «δράμα στη
ζωή».
Η
μητέρα μου είχε όλα τα προσόντα του
ανθρώπου που ζει για το «δράμα». Η ζωή
είναι ανούσια αν την περνάς ήρεμα και
αρμονικά. Της λείπει το αλατοπίπερο.
«Άργησε
το παιδί; - Κάτι έπαθε!»
«Κάποιος
έπαθε κάτι στην οικογένεια; - Να πέσω να
πεθάνω»
«Με
στραβοκοίταξαν, δεν μου είπαν καλημέρα;
- Κάτι έχουν εναντίον μου»
«Δεν
πραγματοποιήθηκε μια μου επιθυμία; -
Κανείς δεν με σέβεται! Κανείς δεν με
υπολογίζει εμένα!»
Υπερβολές,
συγκρούσεις και θέατρα, για να πάρει η
ζωή μια ψεύτικη ένταση. Πολλοί άνθρωποι
κρατούν αυτή τη στάση ζωής, γιατί
ανησυχούν μήπως πλήξουν. Ή, ίσως,
πιστεύουν ότι βρίσκονται συνεχώς σε
άμυνα, όπως οι πρόγονοί μας 5.000 χρόνια
πριν, που ζούσαν απροστάτευτοι στην
άγρια φύση.
Το
να προσβάλλεσαι με το παραμικρό, να
απογοητεύεσαι, να παίρνεις προσωπικά
κάθε δείγμα μειωμένης κοινωνικότητας
του άλλου, να θυμώνεις, να ενοχλείσαι,
να νιώθεις αγνοημένος ή θιγμένος, σε
βρίσκει πάντα σε άμυνα σαν τον παλαιστή
επάνω στην παλαίστρα που, όλο κάνει τους
απειλητικούς εισαγωγικούς βηματισμούς,
χωρίς απαραίτητα συμπαίκτη.
Πραγματικά
δεν ξέρω τι κερδίζουμε από τέτοιες
επιλογές. Πώς ενδυναμώνουμε τη ζωή μας
ή τι κερδίζουμε δραματοποιώντας τα
πράγματα, βγάζοντας αυθαίρετα συμπεράσματα
υπερβολικά αρνητικά;
Το
να παίρνουμε και να αντιμετωπίζουμε τη
ζωή βαριά, το να κάνουμε «βουνό» τα
θέματα της καθημερινότητας, το να
μετατρέπουμε την τρίχα σε τριχιά, δε
βλέπω πώς μπορεί να μας αναδείξει σαν
νικητές σε οτιδήποτε. Πώς θα νιώσεις
δυνατός; Αν η ζωή και ο εαυτός σου είναι
τόσο σοβαρά κι ασήκωτα θέματα, βουνό
ολόκληρο, πώς θα τον κουμαντάρεις; Θέλεις
υπερ-άνθρωπη δύναμη.
Και
με τι δύναμη να ξεκινάς κάθε μέρα να
ξανα-ανεβαίνεις το βουνό; Είσαι πάντα
κουρασμένος και δεν βλέπω πώς θα βρεις
χαρά σε οποιαδήποτε επιτυχία σου, αφού
και αγκομαχάς για να φτάσεις το στόχο
σου και το μαρτύριο του Σίσυφου ξαναρχίζει
και πάλι την επόμενη μέρα.
Αν
ήμουν 14 ετών, θα ήθελα κάποιος να μου
πει να πάρω τον εαυτό μου και τη ζωή λίγο
πιο ελαφρά, πιο χαλαρά.
Όχι
ανεύθυνα. Όχι αναίσθητα! Όχι αδιάφορα.
Αυτό είναι το άλλο άκρο.
Αλλά
χαλαρά, χωρίς πανικό, stress
ή δραματοποίηση καταστάσεων που δεν
είναι προσωπικό δράμα, αλλά μια ζωή σαν
όλες τις άλλες.
Αν
βλέπεις τη ζωή σαν τραγωδία, αμφιβάλλω
αν δεν σου συμβαίνουν τραγωδίες, τις
τραβάς. Τη βλέπεις σαν φουρτουνιασμένη
θάλασσα; Σαν ήρεμο ωκεανό; Σαν αρυτίδιαστη
λίμνη; Ή σαν ένα θορυβώδες ποτάμι;
Όταν
νιώθουμε σιγουριά για τον εαυτό μας,
παίρνουμε πιο αντικειμενικά παρά
προσωπικά τα μηνύματα που μας στέλνουν
οι άλλοι ή τα γεγονότα. Τις δυσκολίες
που μας παρουσιάζονται, τις βλέπουμε
σαν προκλήσεις παρά σαν ανίκητα εμπόδια.
Θεωρώ,
λοιπόν, ότι είναι εσωτερικό θέμα το πώς
βλέπεις τα πράγματα.
Τα
γεγονότα είναι
τα ίδια. Εμείς μπορούμε να δούμε πιο
χαλαρά αν φορέσουμε τα δικά μας γυαλιά.
Τα γυαλιά αυτού που λέει «εντάξει, όλα
θα γίνουν», την ώρα που παλιότερα θα
τρέχαμε με όρθιες τις τρίχες του κεφαλιού
μας.
Η
ψυχραιμία και η αυτοπεποίθηση είναι
στοιχεία επιτυχίας. Βοηθάνε τον οργανισμό
μας να αντιμετωπίσει κάθε «κίνδυνο»
στα μέτρα του. Ούτε ταχυκαρδία, ούτε
πεταλούδες στο στομάχι, ούτε πονοκέφαλος.
Δεν είμαστε πια στη ζούγκλα, όπως 5.000
χρόνια πριν.
Η
ζωή πιο χαλαρά είναι μια θετική φιλοσοφία,
που κάνει καλό στην υγεία μας ή τουλάχιστον
δεν μας επιβαρύνει. Χωρίς σκαμπανεβάσματα
ψυχικά, είμαστε πιο ανάλαφροι και πιο
ευτυχισμένοι. Τι στο καλό; Πόση – κατά
φαντασία – αγωνία, καχυποψία, προσβολή,
υποτίμηση μπορεί να αντέξει μια καρδιά;
Ανάπτυξη
του άρθρου που είχε δημοσιευθεί συνοπτικά
στις 14/01/2012
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου