Η ΑΛΕΠΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΑΦΥΛΙΑ

Ἀλώπηξ λιμώττουσα, ὡς ἐθεάσατο ἀπό τινος ἀναδενδράδος βότρυας κρεμαμένους, ἠβουλήθη αὐτῶν περιγενέσθαι καὶ οὐκ ἠδύνατο. Ἀπαλλαττομένη δὲ πρὸς ἑαυτὴν εἶπεν· "Ὄμφακές εἰσιν."

Οὕτω καὶ τῶν ἀνθρώπων ἔνιοι τῶν πραγμάτων ἐφικέσθαι μὴ δυνάμενοι δι' ἀσθένειnαν τοὺς καιροὺς αἰτιῶνται.

Ο Αίσωπος ήταν αρχαίος Έλληνας μυθοποιός. Θεωρείται ιδρυτής του λογοτεχνικού είδους που σήμερα ονομάζεται παραβολή ή αλληγορία. Για τη ζωή του δεν υπάρχουν ακριβείς και συγκεκριμένες πληροφορίες, από πολλούς μάλιστα αμφισβητείται ακόμη και η ύπαρξή του.

Είναι ο διασημότερος από τους αρχαίους μυθοποιούς, αναμφισβήτητος πατέρας του αρχαίου μύθου. Θεωρείται επίσης ο κορυφαίος της λεγόμενης διδακτικής μυθολογίας. Αξίζει επίσης να σημειωθεί, ότι δεν έγραψε μήτε μια λέξη, αλλά όλους τους μύθους τους διηγιόταν προφορικά.

Στον μύθο ''η αλεπού και τα σταφύλια'' ο Αίσωπος αναφέρεται σε μία αλεπού η οποία ήταν πολύ πεινασμένη. Καθώς λοιπόν περπατούσε η αλεπού και σκεφτόταν πως πεινούσε πολύ, αντίκρυσε ένα τσαμπί σταφύλια. Η πεινασμένη αλεπού προσπάθησε να πιάσει το τσαμπί με τα σταφύλια που κρέμονταν όμως ήταν αδύνατο. Μετά από τις λίγες προσπάθειες που κατέβαλε γύρισε επιδεικτικά να φύγει και είπε ότι ήταν άγουρα και έτσι δεν την πείραζε που δεν κατάφερε να τα φτάσει. Ο μύθος αυτός του Αισώπου όπως και όλοι του οι μύθοι, είναι διδακτικός και συνάμα διαχρονικός.

Η αλεπού είναι ο άνθρωπος του τώρα που ζούμε. Η αλεπού είναι κάθε ένας από εμάς και τα σταφύλια είναι ο σκοπός και ο στόχος μας, οι προσδοκίες, οι αδυναμίες μας, ο χαρακτήρας μας. Η αλεπού αφού δεν κατάφερε να φτάσει τα σταφύλια και να ικανοποιήσει την πείνα της, έκανε αυτό που ήταν εύκολο για εκείνη και το γόητρό της, αδιαφόρησε και έριξε την ευθύνη αλλού.

Αντί να προσπαθήσει ξανά ή να παραδεχτεί ότι δεν μπορεί να τα φτάσει και για αυτό τον λόγο θα εξακολουθήσει να πεινάει αν δεν βρει μία λύση, εκείνη αντιθέτως εγκατέλειψε την προσπάθεια και είπε πως έφταιγαν τα σταφύλια που ήταν άγουρα.

Έτσι κάνουμε και εμείς πολλές φορές στην ζωή μας. Δεν αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας, δεν αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και στρεφόμαστε στον εύκολο στόχο, τους ανθρώπους γύρω μας. Πάντοτε ευθύνονται εκείνοι για τα δικά μας δεινά, για τους στόχους που δεν καταφέραμε να επιτύχουμε, για τα λάθη που κάναμε. Αυτή η στάση όμως δεν είναι σωστή τόσο για τον εαυτό μας, όσο και για τους ανθρώπους δίπλα μας. Για μας δεν είναι σωστή διότι δεν αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας και έτσι δεν μπορούμε να μάθουμε τον εαυτό μας και να τον αγαπήσουμε μέσα από τις δυσκολίες και τα λάθη μας. Όσο για τους ανθρώπους δίπλα μας είναι άδικο να τους κατηγορούμε και να τους επιρρίπτουμε το φταίξιμο για το οποίο δεν έχουν καμία ευθύνη. Αν η αλεπού κόπιαζε λίγο παραπάνω τότε θα κατάφερνε να ικανοποιήσει την πείνα της και να έχει πετύχει τον σκοπό ικανοποιημένη για τις δυνατότητες της. Πρέπει να πιστεύουμε στον εαυτό μας και να προσπαθούμε όσες φορές κι αν χρειαστεί, διότι στο τέλος θα είμαστε κερδισμένοι και ευτυχισμένοι αφού θα γευτούμε τους καρπούς των κόπων μας.